Tom Walkinshaw (1946-2010)

Ήταν μαχητής άλλων ημερών! Από τα χαμηλά στα ψηλά και πάλι από την αρχή. Από οδηγός, ιδιοκτήτης και από το LeMans στην Formula 1. Όλα ήταν δυνατά, ή μήπως όχι; Ξεκίνησε από τη Σκοτία, για να κατακτήσει τον κόσμο, δεν τα κατάφερε, αλλά τουλάχιστον προσπάθησε!

Γεννήθηκε σε κάποιο ξεχασμένο από τον θεό χωριό στη Σκωτία ονομαζόμενο Midlothian από οικογένεια γεωργών. Δεν θα ασχοληθεί με τη γη, αλλά με το τιμόνι, αρχίζει τους αγώνες το 1968 με ένα MG Midget και το 1969 κερδίζει το τοπικό πρωτάθλημα Formula Ford με μια Lotus 61.
Χαρακτηριστικό του χαρακτήρα του, στον δεύτερο μόλις αγώνα… καταστρέφει μια μπαριέρα. Εργατικότατος, αν όχι εργασιομανής, στο πόδι επτά μέρες την εβδομάδα από τις οκτώ το πρωί μέχρι τις εννέα το βράδυ, λειτουργούσε σε όλα τα επίπεδα, σαν οδηγός, μηχανικός, manager, αλλά και businessman, έκλεινε κάθε δουλειά, ήταν οι μέρες που όλα του πήγαινα καλά. Ήταν ένας άνθρωπος που πίστευε στην φυσική δύναμη, δεν ήταν των λόγων, αλλά των έργων. Είχανε πει για αυτόν, ότι η θέση του ήταν: «Στο κλουβί με τα λιοντάρια!» Για να προσθέσει κάποιος: «Δεν λυπάστε τα λιοντάρια;»

Μεταπηδά στην F2 το 1971 με μια March 712M, χωρίς όμως να καταφέρει πολλά έχοντας να συναγωνιστεί ονόματα όπως οι Ronnie Peterson, Carlos Reutemann και Francois Cevert!
Τα πράγματα όμως αλλάζουν προς το καλύτερο το 1973, όταν εγκαταλείπει τα μονοθέσια και υπογράφει τριετές συμβόλαιο για να κάτσει στο τιμόνι των Capri και των BMW το 1976. Πλέον θεωρείται ένα από τα καλύτερα μυαλά για την εξέλιξη αναρτήσεων και όλο και περισσότερες ομάδες του εμπιστεύονται τα αυτοκίνητά τους για αυτό τον σκοπό. Δεν θα αργήσει να μετατρέψει αυτή του την ικανότητά του σε business.

Το 1976 ιδρύει την TWR (Tom Walkinshaw Racing) στο Kidlington κοντά την Οξφόρδη. Πρώτος του πελάτης η Rover και ακολουθεί η Jaguar το 1982 για την οποία εξελίσσει την V12 XJS των 5,3 λίτρων για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Αυτοκινήτων Τουρισμού. Τα αυτοκίνητα αποδεικνύονται ιδιαίτερα γρήγορα και το 1984 κερδίζουν το πρωτάθλημα. Παρά τις επιτυχίες του αυτές εγκαταλείπει την ενεργό συμμετοχή στους αγώνες το 1988, χωρίς όμως να εγκαταλείπει τις πίστες. Με την Jaguar συνεχίζει την εμπλοκή του στο World Sportscar Championship, όπου γνωρίζει τεράστια επιτυχία, κατακτώντας τρείς φορές το πρωτάθλημα και κερδίζοντας τον αγώνα του LeMans δύο φορές. Ήταν οι μέρες που οι κανονισμοί του WSC επέτρεπαν κινητήρες 3,5 λίτρων και ο Tom προσλαμβάνει κάποιον ονόματι Ross Brawn από την Arrows που αμέσως πέφτει στη δουλειά και σχεδιάζει την XJR-14! (Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι το αυτοκίνητο αυτό μετατράπηκε σε Mazda τo 1992 και σε Porsche χωρίς την οροφή του, κερδίζοντας τον αγώνα του Le Mans το 1996 και 1997!)

Η Volvo του αναθέτει την ομάδα της για το BTCC, αλλά το μυαλό του είναι αλλού, στοχεύοντας πολύ ψηλότερα. Γιατί παράλληλα με αυτά, από τα μέσα του 1991 έχει αγοράσει το 35% της Benetton F1 και αναλαμβάνει επικεφαλής του τεχνικού τμήματος φέρνοντας μαζί του και τον Ross Brawn. Η κατάσταση όμως στην ομάδα δεν ήταν η καλύτερη. Σχεδόν όλοι οι τεχνικοί την είχαν εγκαταλείψει για την Reynard F1, μη μπορώντας να δουλέψουν υπό τον εκκεντρικό John Barnard, που όμως και αυτός τελικά δεν άντεξε και εγκατέλειψε την ομάδα.  Η συμφωνία ήταν ότι ο Tom θα ανελάμβανε σαν τεχνικός υπεύθυνος και ο Flavio Briatore θα ανελάμβανε την υποχρέωση να φέρνει τα χρήματα στην ομάδα. ‘Όταν όμως το όλο project της Reynard κατέρρευσε ο δαιμόνιος Walkishaw είδε την ευκαιρία και πήρε πάλι πίσω τους Rory Byrne και Pat Simmons. Σε μια μάλιστα κρίσιμη στιγμή κατάφερε να εξασφαλίσει  την υπογραφή του Michael Schumacher, κλέβοντάς τον πρακτικά μέσα από τα χέρια του Eddie Jordan! Κινήσεις που θα δώσουν στην ομάδα τον τίτλο του 1994!

Όμως ποτέ δεν πήρε το μερίδιο της δόξας που του αναλογούσε. Αντίθετα μπήκε στο περιθώριο, κατηγορούμενος ότι χρησιμοποιούσε παράνομο σύστημα traction control! Πίσω από αυτά δεν ήταν άλλος από τον Briatore, άλλωστε δεν μπορούσαν να συνυπάρξουν δύο κοκόρια στην ίδια αυλή. Όταν ο Ιταλός είδε ότι ο Σκοτσέζος θα έπαιρνε το πάνω χέρι τον τύλιξε σε μια κόλλα χαρτί! Οι Ιταλοί απλά δεν παίζονται σε αυτό το παιχνίδι. Ο Tom ούτε που κατάλαβε τι τον χτύπησε! Ο Flavio τον τοποθέτησε επικεφαλής της Ligier, στην οποία είχε μετοχές, με την υπόσχεση ότι η ομάδα θα γινόταν δικιά του, μόνο και μόνο για να υπαναχωρήσει.

Έτσι το 1996 αποκτά την χωρίς αύριο Arrows υπό την καθοδήγηση του Bernie Ecclestone (που του προσφέρει τους κινητήρες της Yamaha) και πείθει τον τότε πρωταθλητή Damon Hill να τον ακολουθήσει. Το 1997 παραλίγο να κερδίσουν το Ουγγρικό αγώνα, αλλά αυτή ήταν και η μόνη επιτυχία της ομάδας. Το Spa ήταν ο τελευταίος αγώνας της ομάδας, προδομένος από το διαφημιστικό κύκλωμα μερικούς μήνες αργότερα όλη η TWR πτωχεύει.
Ο Tom πάντα ήταν ο τύπος του άνθρωπου που «was pushing the limits», ήταν γεννημένος αρχηγός, αλλά για αυτόν δεν υπήρχε ποτέ ο μέσος δρόμος, ή όλα ή τίποτα.
Ο Hill εγκαταλείπει την ομάδα για την Jordan, το ίδιο και η Yamaha, το ίδιο και τα χρήματα.
Προσπάθησε να πετύχει την οποιαδήποτε συμφωνία, ακόμα και με κάποιον πρίγκιπα Malik Ido Ibrahim, αλλά η ομάδα ποτέ δεν κατάφερε τίποτα περισσότερο από το να μαζεύει κάποιους βαθμούς. Αγόρασε ακόμα και τον Brian Hart για τους κινητήρες του μετά τους Supertecs και Asiatech (βλέπε Peugeot), αλλά μάταια. Προσπάθησε ακόμα και να την πουλήσει στην Red Bull η οποία όμως τελικά προτίμησε να αγοράσει την Jaguar Racing.

Είχε τελικά ηττηθεί μετά από 25 χρόνια. Κυριολεκτικά διαλύθηκε! Το 2002 η ομάδα βάζει λουκέτο.

Τον χτυπά ο καρκίνος και στις 12 Δεκεμβρίου του 2010 χάνει και τον τελευταίο του αγώνα σε ηλικία 64 ετών.

Ένας μαχητής μιας άλλης εποχής, ίσως τελικά έτσι έπρεπε να γίνει!.