Mercedes W156: Άμεση αντίδραση

Η W156 ακόμα και σήμερα είναι μια από τις πιο σπάνια και αινιγματικά αγωνιστικά αυτοκίνητα της Mercedes. Και αυτό γιατί κατασκευάστηκαν μόνο δύο αυτοκίνητα τα οποία συμμετείχαν σε ένα και μόνο αγώνα τον οποίο κέρδισαν και από τότε έγιναν φωλιά για αράχνες! Ήταν το Grand Prix του 1939 στην Τρίπολη της Λιβύης, που πολύ πειστικά κέρδισε ο Hermann Lang με τον Rudi Caracciola στη δεύτερη θέση.

Η κατασκοπία της εποχής μάλιστα αναφέρει ότι είχε κατασκευαστεί και ένα τρίτο αυτοκίνητο που διέθετε αεροδυναμική καρότσα, αλλά το μόνο που έχει μείνει από αυτό (αν υπήρξε) είναι μια φωτογραφία.

 

Ιστορία

Η παντοδυναμία της Mercedes στους αγώνες άρχισε το 1934 με την μάλλον άσχημη W25 που κυριάρχησε για δύο χρονιές πριν ο Bernd Rosemeyer με το V16 Auto Union την σταματήσει το 1936. Η Mercedes προχώρησε σε αντεπίθεση το 1937 με την W125 και κυριάρχησε φτάνοντας να αποδίδει με οκτακύλινδρο εν σειρά κινητήρα 5,7 λίτρων 646 ίππους.

Η W125 όμως έπεσε θύμα της ίδιας της επιτυχίας της, καθώς με όπλο τους κανονισμούς προσπάθησαν να την αποκλείσουν και για το1938 οι κατέβασαν τον κυβισμό στα 3,0 λίτρα. Αυτό όμως και πάλι δεν εμπόδισε την Mercedes που παρουσίασε την W154 με κινητήρα V12, που συμμετείχαν στα πρωταθλήματα του 1938 και 1939 με δύο διαφορετικά πλαίσια, ένα με ακάλυπτους τροχούς και ένα με αεροδυναμική υπερκατασκευή, το οποίο λανθασμένα ονομάζετε W163, λόγο του νέου του κινητήρα που έφερε τον κωδικό M163.

Και πάλι οι συνεχείς νίκες των γερμανών τους έβαλαν στο στόχαστρο των κανονισμών και οι ιταλοί αποφάσισαν ότι κάτι έπρεπε να γίνει για να τους σταματήσουν. Και αν δεν μπορείς να τους νικήσεις στα ίσα… μαγείρεψε τους κανονισμούς.

 

Στη Τρίπολη

Σήμερα είναι πολύ δύσκολο να φανταστούμε ότι η θλιβερή Τρίπολι ήταν τότε το διαμάντι της Μεσογείου, ένας χώρος γεμάτος Casino, κάθε είδους play-boy και φυσικά… κομπίνας. Και φυσικά όλα αυτά πάνε μαζί με τους αγώνες ταχύτητας, με αποτέλεσμα το Grand Prix της Τρίπολης να ήταν ένα από τα πιο σημαντικά του αγωνιστικού ημερολογίου, αν και ο αγώνας διεξάγονταν στους δρόμους της πόλης, ανταγωνιζόμενος μάλιστα σε λάμψη αυτόν του Monaco!

Η Mercedes είχε κερδίσει εδώ το 1937 και 1938 και οι Ιταλοί αναζητούσαν μια νίκη πάση θυσία και δεν ήταν διατεθειμένοι να αφήσουν τους γερμανούς να κερδίσουν τρείς αγώνες στη σειρά. Έτσι μόλις οκτώ μήνες πριν τον αγώνα άλλαξαν τους κανονισμούς και αποφάσισαν ότι ο αγώνας θα διεξάγονταν βάση των προδιαγραφών της κατηγορίας Voiturette, που περιόριζαν τον κυβισμό των αυτοκινήτων στα 1,5 λίτρα. Οι ιταλοί κατασκευαστές σαν την Alfa Romeo και Maserati διέθεταν πολλά τέτοια αυτοκίνητα, οι γερμανοί ούτε ένα!

Όμως η προσπάθεια εξαπάτησης έχει πολλές φορές τα αντίθετα αποτελέσματα, γιατί πεισμώνει το θύμα.

 

Η απάντηση

Οι γερμανοί δέχτηκαν την πρόκληση και επειδή δεν είχαν αυτοκίνητο που να «συμμορφώνεται» βάση των νέων κανονισμών, αυτό δεν σήμαινε ότι δεν μπορούσαν αν κατασκευάσουν ένα και χρειάστηκαν μόλις έξη μήνες για να σχεδιάσουν και να κατασκευάσουν δύο ολοκαίνουργια αυτοκίνητα.

Θα θέλαμε πολύ να ήμασταν εκεί να βλέπαμε τα πρόσωπα των ιταλών, όταν ο Alfred Neubauer και η ομάδα του ξεφόρτωναν τα αυτοκίνητα στο Melhalla Circuit!! Θα πρέπει να τους έπεσαν τα σαγόνια γιατί τα αυτοκίνητα ήταν σαν δύο W154 που είχαν… μπει στο πλύσιμο. Αυτά σε ότι να κάνει με την εμφάνιση γιατί κάτω από το αλουμίνιο οι W156 ήταν ολοκαίνουργια όπλα.

Ο κινητήρας ήταν ένας V8 (ο πρώτος V8 στην ιστορία του γερμανού κατασκευαστή) στα 1,5 λίτρα που ήταν ο κύριος υπεύθυνος για τις πολύ μικρές διαστάσεις του αυτοκινήτου, συγκριτικά με τον εν σειρά οκτακύλινδρο που χρησιμοποιούσε η 158 της Alfa Romeo και που αποτελούσε τον κύριο αντίπαλό της. Ο μικρός αυτός κινητήρας με τέσσερις συνολικά επικεφαλής εκκεντροφόρους και τετραβάλβιδους θαλάμους καύσης δεν απέχει και πολύ από τους σημερινούς κινητήρες με μόνη διαφορά ότι για να αποδώσει 275 ίππους στις 8.000 σ.α.λ. απαιτούσε μείγμα αιθανόλης και αιθέρα. Οι ίπποι αυτοί μεταφέρονταν πίσω σε ένα πεντάρι κιβώτιο ταχυτήτων, που ήταν ενσωματωμένο στο διαφορικό για καλύτερη κατανομή βάρους.

Τέλος το πλαίσιο αποτελούνταν από το συνηθισμένο για κείνες τις ημέρες «τύπου σκάλας», αλλά που όμως τώρα ήταν σχεδόν περιμετρικό ώστε ο κινητήρας να είναι τοποθετημένος όσο πιο χαμηλά ήταν δυνατό ανάμεσα στους δύο δοκού, με τις αναρτήσεις να αποτελούνται από τα συνηθισμένα διπλά ψαλίδια εμπρός με άξονα τύπου de Dion πίσω.

 

Ο αγώνας

Η περιγραφή του αγώνα θα πρέπει να ήταν μια εύκολη και βαρετή υπόθεση. Στα δοκιμαστικά στο πολύ γρήγορο circuit που ουσιαστικά αποτελούνταν από τις παραλιακές λεωφόρους πρώτος ήταν ο Luigi Villoresi με την αεροδυναμική Maserati 4CL, ακολουθούμενος από τους Lang και Caracciola που οδηγούσαν τις δύο W156. Η πρώτη Alfa Romeo 158 στα χέρια του Giuseppe Farina ήταν στη μακρινή τέταρτη θέση.

Με το πέσιμο της σημαίας ο Lang θα πεταχτεί εμπρός, ο Villoresi θα καταστρέψει το κιβώτιο ταχυτήτων επί τόπου και ο Farina θα κάνει μια τρομερή εκκίνηση με την Alfetta 158 προσπερνώντας τον Caracciola και θα τον κρατήσει πίσω του για πέντε γύρους. Τελικά θα ενδώσει στην ταχύτητα της W156, αλλά εντωμεταξύ ο Lang είχε απομακρυνθεί 20 δευτερόλεπτα και θα κερδίσει άνετα με διαφορά τριών λεπτών. Τρίτος θα τερματίσει ο Villiresi ο οποίος μετά την καταστροφή του κιβωτίου της Maserati στην εκκίνηση πήδηξε σε μια Alfetta και συνέχισε τον αγώνα!

 

Προσωπικά

Αλλά όπως σε κάθε μάχη εκτός από τις μηχανές πολεμούν και οι άνθρωποι και η προσωπική κόντρα των Lang και Caracciola έχει περάσει στην ιστορία. Για τον αριστοκράτη Lang μάλιστα αυτή η νίκη ήταν και κάτι σαν «καταξίωση καταγωγής» έναντι στον «ταπεινής οικογένειας» Caracciola, τον οποίο δεν ανεχόταν σαν ισάξιό του, αφού προέρχονταν από φτωχή οικογένεια, έχοντας προσληφθεί αρχικά στην ομάδα της Mercedes ως μηχανικός.

Για χάρη της ιστορίας να πούμε ότι ο Caracciola προσπάθησε το 1946 να εξάγει τα αυτοκίνητα στην Αμερική και να λάβει μέρος με αυτά στο αγώνα της Indianapolis 500. Όμως όταν του αρνήθηκαν αυτή τη μεταφορά, αυτός δεν εγκατέλειψε την προσπάθεια και ταξίδεψε στις Η.Π.Α. έτσι και αλλιώς. Στα δοκιμαστικά όμως ένα πουλί τον χτύπησε στο κεφάλι, έμεινε αναίσθητος, χτύπησε στον τοίχο και το σώμα του πετάχτηκε από το αυτοκίνητο στην πίστα όπου και πάλι τον χτύπησαν τα διερχόμενα αυτοκίνητα. Σαν από θαύμα επέζησε, αλλά του πείρε χρόνια για να αναρρώσει. Μετά από αυτό το τρομαχτικό ατύχημα δεν ήταν ποτέ ίδιος άνθρωπος , πως θα μπορούσε άλλωστε; Ήταν το τέλος της αγωνιστικής του καριέρας.

Όσο για τα αυτοκίνητα, αυτά τελικά συμμετείχαν σε αυτόν τον ένα και μοναδικό αγώνα που κέρδισαν.