Cuban GP: Η απαγωγή του Juan Manuel Fangio

Στα τέλη της δεκαετίας του 50’ η Havana, ήταν η αδιαφιλονίκητη πρωτεύουσα του τζόγου. Όμως  περνούσε δύσκολες μέρες και τις τελευταίες της. Η διαφθορά που είχε επιβάλει η μαφία ήταν όχι μόνο απροκάλυπτη, αλλά και σκληρή χρηματοδοτώντας και καλύπτοντας τον τοπικό δικτάτορα. Όλα τα κατάλληλα υλικά για μια επανάσταση αναμιγνύονταν. Ο Φιντέλ Κάστρο αποκτούσε τα ερείσματα και τη δύναμη που χρειάζονταν.

Μέσα σε αυτό το κλίμα το τοπικό πολιτικό κατεστημένο, ζώντας στον κόσμο του και προσποιούμενο ότι δεν συμβαίνει τίποτα (ως συνήθως), επιθυμούσε εναγωνίως να επιδείξει την κοσμοπολίτικη και λαμπερή (club style) και κυρίως ασφαλή από επαναστατικές πρακτικές πλευρά του νησιού. Προκήρυξε λοιπόν αγώνα ταχύτητας στους δρόμους της Havana, όπου πίστευε ότι μπορούσε να  ελέγξει καλύτερα την κατάσταση. Για να προσελκύσει μάλιστα τους καλύτερους οδηγούς, τα χρήματα συμμετοχής που πρόσφερε ήταν ιδιαίτερα υψηλά.

Το «Cuban Grand Prix» του 1958 είχε θεωρητικά κάθε λόγο επιτυχίας, μόνο που ήταν μια συνταγή καταστροφής, γιατί ουσιαστικά πίστα δεν υπήρχε, αφού θα διεξάγονταν στους δρόμους της πρωτεύουσας με το πλήθος του κόσμου να οριοθετεί τα άκρα, αντί για μπαριέρες, αχυρόμπαλες, ή οτιδήποτε άλλο προστατευτικό μέσο.

Μάλιστα την συνέχεια ούτε ο πιο ευφάνταστος σεναριογράφος του Hollywood δεν θα μπορούσε να φανταστεί.

 

Η απαγωγή

Στην αρχή όλα πήγαιναν μια χαρά για τον Fangio, έχοντας πετύχει τον ταχύτερο γύρω στα δοκιμαστικά, αλλά τότε αυτό που ούτε στα παραμύθια δεν γίνεται… συνέβη! Περιμένοντας στο lobby του ξενοδοχείο που διέμενε, τρείς καλοντυμένοι κύριοι τον πλησίασαν,  οι δύο έμεινα δύο βήματα μακρύτερα και ο τρίτος βγάζοντας ένα Colt από τη τσέπη του το πίεσε στα πλευρά του και του είπε: «Don’t move or I will shoot.» Δεν είχε άλλη επιλογή από τους ακολουθήσει. Ο Alejandro de Tomaso που παρακολούθησε τη σκηνή έτρεξε από πίσω τους, αλλά είχαν εξαφανιστεί με ένα αυτοκίνητο που τους περίμενε στην έξοδο.

Το τι ακολούθησε δεν περιγράφεται, γιατί η αρνητική δημοσιότητα, ήταν το μόνο πράγμα που δεν επιθυμούσε η κυβέρνηση. Όλες οι τηλεοράσεις, ραδιοφωνικοί σταθμοί και εφημερίδες έκαναν πρώτο θέμα τους την απαγωγή του Παγκόσμιου Πρωταθλητή, από τους κομουνιστές που αντιτίθονταν στα «ρωμαϊκά θεάματα» που ετοίμαζε η κυβέρνηση, τι στιγμή που μισό εκατομμύριο κουβανοί ήταν άνεργοι.

Αμέσως άρχισε η έρευνα, αλλά ως συνήθως δεν απέδωσε. Ο υπουργός αθλητισμού μάλιστα για να κατευνάσει τα πνεύματα, ανακοίνωσε ότι η συμμετοχή των θεατών στον αγώνα θα ήταν δωρεάν. Για καλό και για κακό πάντως ο General Fernandez Miranda φρόντισε να τοποθετήσει στρατιώτες κατά μήκος της διαδρομής, για έχει το κεφάλι του ήσυχο και εκπαιδευμένοι σκύλοι μαζί με πυροτεχνουργούς έψαξαν όλη τη περιοχή.

Όλα τα περί ασφαλούς Κούβας φαίνεται ότι πλέον, δεν ήταν μέσα στους πολιτικούς στόχους.

 

Ο αγώνας

Όμως οι αγωνιζόμενοι είχαν άλλα προβλήματα, αφού η θερμοκρασία των 45 σχεδόν βαθμών κελσίου είχε αρχίσει να λειώνει την άσφαλτο. Με τον αγώνα να αρχίζει στις δύο το μεσημέρι η υψηλή θερμοκρασία θα ήταν πρόβλημα, αλλά όχι το σημαντικότερο, αφού 300.000 θεατές είχαν ζώσει την διαδρομή.

Ο δικτάτορας «πρόεδρος» Batista, έβγαλε λόγο (όπως συνηθίζουν όλοι όσοι δεν έχουν να πουν τίποτα) και ο αμερικάνος οδηγός Mastern Gregory του ανταπάντησε και τον ευχαρίστησε για την φιλοξενία, αλλά δεν χάρηκε πολύ όταν ο δικτάτορας τον αγκάλιασε για να φωτογραφηθούν μαζί.

Η εκκίνηση ήταν χαοτική με εκατοντάδες θεατές να ζητούν αυτόγραφα από τους οδηγούς και τους οργανωτές να ανακαλύπτουν ότι ένα μόνο από τα δύο χρονόμετρα λειτουργούσε. Μάλιστα υπήρχε μια διάχυτη αναμονή ότι η απαγωγή του Fangio ήταν ένα διαφημιστικό κόλπο και ότι θα εμφανίζονταν λίγο πριν την εκκίνηση. Κάτι που όμως δεν έγινε.

Με τον Fangio εκτός, ο Moss (Ferrari 335S) τέθηκε επικεφαλής και ακολούθησαν οι Gregory (Ferrari 410), Carroll Shelby (Maserati 450S) και Jean Behra (Maserati 300S). Αλλά ο βρετανός έκανε λάθος στην έξοδο του Parque Marti και τον πέρασαν οι Gregory, Shelby, Wolfgang von Trips και Phil Hill.

Στον πέμπτο όμως γύρο η Porsche 550RS Roberto Mieres θα αφήσει το περιεχόμενο του κινητήρας της στην άσφαλτο. Ο Cifuentes που ακολουθούσε με Ferrari Testa Rossa , δεν θα προλάβει να αντιδράσει και το αυτοκίνητο ανεξέλεγκτο πλέον πάνω στα λάδια και θα πέσει πάνω στους θεατές, σκοτώνοντας επί τόπου έξη και τραυματίζοντας σαράντα! Οι κριτές έβγαλαν κόκκινες σημαίες, αλλά φαίνεται ότι κανένας δεν ενημέρωσε τους οργανωτές. ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΠΑΝΙΚΟΣ, ΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΜΗΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΤΙ ΕΙΧΕ ΣΥΜΒΕΙ ΚΑΙ ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΝΑ ΤΡΕΧΕΙ ΑΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ΠΥΡΟΒΟΛΟΥΝ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ! Όσο για τον «πρόεδρο», αυτός το έβαλε στα πόδια φοβούμενος για τη ζωή του. (Πάντα είναι γενναίοι, αυτοί οι τύποι!)

Ήταν τέτοιο το χάος που ο τοπικός οδηγός Jorge Galtes, σταμάτησε την Ferrari του στον τόπο του ατυχήματος και ξάπλωσε τον τραυματισμένο Cifuentes πάνω στο καπό! Πριν ξεκινήσει όμως, με φρίκη άκουσε τη φωνή βοήθειας του δωδεκάχρονου γιού του, που τυχαία είχε τραυματιστεί και αυτός κατά το ατύχημα, τον έβαλε και αυτόν στο κάθισμα του συνοδηγού και έτσι μακάβρια φορτωμένη η TRC έφτασε στο νοσοκομείο!

 

Και κερδισμένος

Ο αγώνας είχε διαρκέσει μόλις 13 λεπτά, νικητής ήταν ο Moss και χαμένοι οι απαγωγείς, αφού πλέον η πρώτη είδηση στα μέσα επικοινωνίας δεν ήταν η απαγωγή του Fangio, αλλά οι νεκροί και τραυματίες. Έτσι δεν ήταν καθόλου περίεργο που οι απαγωγείς τον άφησαν ελεύθερο, χωρίς να ζητήσουν ούτε ένα δολάριο λύτρα, στην Πρεσβεία της Αργεντινής στις δέκα το βράδυ, αν και ο Fangio είχε εισπράξει 5.000 δολάρια για την συμμετοχή του σε ένα αγώνα, που ποτέ δεν έλαβε μέρος. Κατά δήλωσή του μάλιστα, οι απαγωγής του φέρθηκαν ιδιαίτερα πολιτισμένα, με καλό φαγητό σε μια πολυτελή βίλλα εκτός πρωτεύουσας, όπου του πρόσφεραν ακόμα και ραδιόφωνο για να παρακολουθήσει την εξέλιξη του αγώνα.

Ένα μόλις χρόνο αργότερα το δικτατορικό καθεστώς του Batista ήταν παρελθόν!