Piers Raymond Courage (1942-1970)

Ήταν μια μεταβατική περίοδος στην υπόλοιπη Ευρώπη (δηλαδή), όταν το παλιό χρήμα που στήριζε τους ερασιτέχνες και τους «racing gentlemen», έδινε τη θέση του στους καθαρόαιμους επαγγελματίες που έμπαιναν στους αγώνες, για τα κέρδη που πρόσφερε πλέον το σπορ.
Ο Piers θα μπορούσε να ήταν ακόμα ένα πλουσιόπαιδο που βαριόταν αφάνταστα και που θα έσβηνε την ανία του στα μονοθέσια. Σε αυτό βοηθούσε και ο εύκολος χαρακτήρας του και η γενικότερη άνεση, που τον διακατείχε, σχετικά με τα προβλήματα της ζωής. Πίστευε στη φιλία, ποτέ δεν έκρυβε πληροφορίες από τους συναθλητές του και γενικά πίστευε σε ένα ισότιμο παιχνίδι, σε μέρες που αυτή η πολυτέλεια δεν υπήρχε πλέον.
Ο Piers Raymond Courage ήταν ο κληρονόμος της ομώνυμης ζυθοποιίας και γιός της Lady Sarah Curzon, που στα νιάτα της ήταν φωτομοντέλο, παρά το γεγονός ότι ήταν η μοναδική κόρη του Earl Howe του 5ου. Φυσικά ο νεαρός Piers προαλειφόταν για να συνεχίσει την οικογενειακή επιχείρηση, αλλά ο πατέρας του έκανε ένα λάθος. Δέχτηκε να του πάρει σαν δώρο το 1962, για τα εικοστά του γενέθλια, ένα Lotus Seven σε kit και μάλιστα τον βοήθησε ο ίδιος να το συναρμολογήσει. Ήταν η μέρα που αποφάσισε ότι η ζωή του ήταν προορισμένη… πίσω από το ένα τιμόνι. Αυτό οδήγησε στο να αποξενωθεί από την οικογένειά του, η οποία στην προσπάθειά του να τον αποτρέψει, του έκοψε κάθε οικονομική υποστήριξη.
Μόνος του πέρασε από την Formula 3 και ταξίδευε συνέχεια από πίστα σε πίστα, καθώς όπως έλεγε: «Τα χρήματα εκκίνησης ήταν αρκετά, αν δεν σε ένοιαζε που κοιμόσουν, αν δεν έτρωγες συχνά και αν δεν ήσουν πολύ συνεπείς με την καθαριότητά σου!»
Όμως απέδειξε την αξία του και το 1967 κατάφερε να πάρει μια θέση στην ομάδα της BRM. Αλλά δεν ήταν ακόμα έτοιμος για μια τέτοια αλλαγή, τα αποτελέσματα που ήθελε η ομάδα δεν ήρθαν και έτσι στα μισά της χρονιάς αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την ομάδα και να επιστέψει στην F2.
Έτσι πήρε την μεγάλη απόφαση και συμμετείχε στο Tasman Series, που διεξαγόταν τους χειμερινούς μήνες στην Αυστραλία (ήταν καλοκαίρι εκεί), για να αποκτήσει εμπειρία και τελικά ήταν τρίτος πίσω από τους Clark και Amon.
Μετά από αυτό τα πράγματα γίνονταν όλο και καλύτερα. Το 1968 το πέρασε με την ομάδα του Williams στην F2 και φυσικά όταν ο Frank αποφάσισε ότι ήταν καιρός να μπει και αυτός την Formula 1 το 1969 με μια Brabham, ο Piers ήταν ο οδηγός του και τον αντάμειψε με  δεύτερες θέσεις στους δρόμους του Monaco και στη πίστα του Glen στις Η.Π.Α., ενώ για μερικούς γύρους ήταν επικεφαλής στη Monza. Το 1970 ο Enzo Ferrari προσφέροντας πολύ περισσότερα από τον Frank προσπαθεί να τον αποκτήσει, αλλά ο Piers δεν… πούλησε τον άνθρωπο που τον είχε εμπιστευτεί τόσο πολύ.
Το 1970 η ομάδα θα συμμετάσχει με μια De Tomaso, αλλά το αυτοκίνητο κάθε άλλο παρά ανταγωνιστικό ήταν. Η χρονιά δεν ήταν καθόλου καλή με συνεχείς εγκαταλείψεις. Στο Zanvoort ο Piers ήταν πιεσμένος, βρισκόταν στην έβδομη θέση όταν έχασε τον έλεγχο, το αυτοκίνητο ανετράπει και πήρε φωτιά. Η φωτιά ήταν τόσο δυνατή που οι πυροσβέστες αναγκάστηκαν και έθαψαν το αυτοκίνητο με άμμο για να την σβήσουν, με το πτώμα του Piers να βρίσκεται ακόμα μέσα στα συντρίμμια! Ήταν 28 χρονών.