Ferrari 625A: 22 Μαΐου 1955, against all odds

Ο Maurice Trintignant πήρε τη θέση του στην αφετηρία και σε ηλικία 37 ετών και με αυτή τη ζέστη κανείς δεν τον υπολόγιζε σαν διεκδικητή. Ο πρωταθλητής της προηγούμενης χρονιάς, ο μεγάλος Juan Manuel Fangio με τη νέα κοντή Mercedes W196 είχε πετύχει τον ταχύτερο γύρο στα δοκιμαστικά και φαινόταν αχτύπητος. Ο αργεντινός είχε μάλιστα πετύχει τον καταπληκτικό χρόνο 1:41,01, που ούτε ο Ascari με την εργοστασιακή Lancia δεν ήλπιζε ότι θα μπορούσε να πλησιάσει, ενώ ο Stirling Moss με μια ακόμα Mercedes ήταν τρίτος. Ακολουθούσαν οι Lancia του Castellotti και η Maserati του Behra.
Η δουλειά του Trintignant ήταν να περάσει όλους αυτούς στους στενούς δρόμους, αδύνατο, παρά το γεγονός ότι ο Γάλλος ήταν ο πιο γρήγορος από τις τέσσερις Ferrari του αγώνα. Ήταν δύσκολες μέρες για την ομάδα της Ferrari, που χωρίς ανταγωνιστικά  αυτοκίνητα δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα άλλο, από το να βλέπουν τους υπόλοιπους να κερδίζουν, γιατί εκτός από τα γερμανικά αυτοκίνητα που κυριαρχούσαν και οι υπόλοιποι ιταλοί κατασκευαστές φαίνονταν ότι είχαν προσπεράσει την ομάδα με το αλογάκι.
Ο μικρόσωμος Γάλλος όμως που του άρεσε να τον φωνάζουν «Trint» δεν ήταν από αυτούς που το έβαζαν κάτω και παρά το γεγονός ότι ποτέ δεν θεωρήθηκε οδηγός πρώτης γραμμής και αντάξιος των Fangio, Ascari και Moss, το αγωνιστικό του πείσμα του πρόσφερε πάντα μια θέση στις καλύτερες ομάδες.

 

Ο αγώνας
Η εκκίνηση του αγώνα εκείνη τη χρονιά βρισκόταν στην αντίθετη πλευρά από ότι συνήθως εκεί ακριβώς που βρίσκεται σήμερα και στον δρόμο κοντύτερα στο λιμάνι. Όπως πάντα ήταν σημαντικό να μπορέσεις να επιζήσεις της πρώτης στροφής και για λίγο ο Castellotti μπόρεσε να περάσει εμπρός, αλλά στο λιμάνι τα γερμανικά αυτοκίνητα τον… κατάπιαν. Μετά από δέκα γύρους πάντως τα πράγματα φαίνονταν να είχαν ξεκαθαρίσει με τους Fangio και Moss  άνετα επικεφαλής να καταδιώκονται από τους Ascari, Castellotti, Behra, Mieres, Villoressi, Perdisa και τον Trint στην ένατη θέση. Υπήρχαν όμως 90 ακόμα γύροι εμπρός τους μέχρι τη καρό σημαία.
Στα μισά του αγώνα το κιβώτιο ταχυτήτων του Fangio παρέδωσε το πνεύμα του και επικεφαλής τώρα ήταν ο Moss ακολουθούμενος από τον Ascari. Αλλά ποιος ήταν στη τρίτη θέση; Ο Trintignant με το σκυλίσιο του πείσμα είχε καταφέρει αθόρυβα να περάσει τρίτος! Τριάντα γύρους μετά όλα συνέβησαν ξαφνικά. Ο κινητήρας του Moss διαλύθηκε σε ένα σύννεφο μπλε καπνού και ο Ascari που δεν είχε ενημερωθεί έχασε τον έλεγχο βγαίνοντας από το τούνελ, το αυτοκίνητο απογειώθηκε και έπεσε στο νερό! Βγήκε από το αυτοκίνητο και άρχισε να κολυμπάει πριν τον περισυλλέξει μια βάρκα.
Ο Trintignant ήταν επικεφαλής και κέρδισε τον αγώνα με 20’’ διαφορά! Κράτησε την αυτοκυριαρχία του και ούτε για μια στιγμή δεν πτοήθηκε από την επίθεση της Lancia του Castillotti, με την Ferrari του Farina στη τρίτη θέση, αλλά με ένα γύρο λιγότερο.
Ήταν η μόνη νίκη της Ferrari όλο το 1955, ήταν και η πρώτη νίκη σε αγώνα Grand Prix για τον Γάλλο που θα κερδίσει τον δεύτερο αγώνα του στην ίδια πίστα το 1958!

 

625Α
Η ζωή της είχε αρχίσει την αγωνιστική χρονιά 1952-53 με κινητήρα δύο λίτρων και το 1954-55 ο κινητήρας μεγάλωσε στα 2,5 λίτρα, βάση των νέων κανονισμών στην F1. Το 1955 δεν ήταν ένα κακό αυτοκίνητο, έχοντας λύσει όλα του τα προβλήματα αξιοπιστίας, ήταν όμως φανερά ξεπερασμένο μετά από τέσσερα χρόνια στις πίστες.
Είχε ξεκινήσει το 1952 σαν «Ferrari Formula 2» και ο Alberto Ascari κέρδισε τους τρείς πρώτους αγώνες εκείνης της χρονιάς. Ήταν μέρες που τα κόκκινα αυτοκίνητα με το αλογάκι ήταν κυρίαρχα στις πίστες, μετά την αποχώρηση της Alfa Romeo από τους αγώνες. Και για να περιπλέξουν ακόμα περισσότερο τα πράγματα, η αρχή του σπορ αποφάσισε ότι η κατηγορία F1 θα «έτρεχε» και αυτή με τους κανονισμούς της F2, υποκύπτοντας στην πίεση της Ferrari, αλλά εξαγριώνοντας ταυτόχρονα τους βρετανούς της BRM και Talbot. Έτσι το πρωτάθλημα της Formula 1 του 1952 θα ήταν με αυτοκίνητα δύο λίτρων!
Η Ferrari μάλιστα και παρά την δεδομένη υπεροχή της σχεδίασε ένα νέο τετρακύλινδρο κινητήρα δύο λίτρων για να αντικαταστήσει τον γρήγορο, αλλά πολύπλοκο V12. Ο νέος 500 «four», όπως ονομάστηκε, σχεδιάστηκε από τον Aurelio Lampredi και απέδιδε 180 ίππους στις 7000 σ.α.λ. προσφέροντας πολύ καλύτερη ροπή και έξοδο από τις στροφές. Άλλωστε ο Aurelio Lampredi ήταν γνωστός για την πίστη του στην απλότητα και λέγεται ότι είχε σχεδιάσει ακόμα και ένα δικύλινδρο για τον αγώνα του Μονακό, όπου η απόλυτη δύναμη δεν έπαιζε σημαντικό ρόλο, αλλά αντίθετα η ροπή και το χαμηλό βάρος.
Και μπορεί όλοι να έχουν μυθοποιήσει τους πολυκύλινδρους κινητήρες του Maranello, αλλά ο τετρακύλινδρος κινητήρας του Lampredi είναι ο πιο πετυχημένος αγωνιστικός κινητήρας της Ferrari, όλων των εποχών!
Ο πρώτος αγώνας του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος για το 1952 ήταν το Ελβετικό Grand Prix που διεξήχθη στη πίστα του Bremgarten στις 18 Μαΐου με τον Piero Taruffi να κερδίζει τον αγώνα και όλη την υπόλοιπη χρονιά οι οδηγοί της Ferrari, σε μια επίδειξη δύναμης, κέρδισαν όλους τους αγώνες του ημερολογίου με μόνη εξαίρεση τον αγώνα τον Indy 500, που συμπεριλαμβάνονταν αν και οι κανονισμοί ήταν διαφορετικοί. Στο τέλος της χρονιάς οι οδηγοί της Ferrari είχαν κατακτήσει τις τέσσερις πρώτες θέσεις του πρωταθλήματος!
Το ίδιο συνέβη και την επόμενη χρονιά το 1953, που κέρδισε επτά από τους εννέα αγώνες του πρωταθλήματος, με τον Ascari να κατακτά τελικά και πάλι τον τίτλο.
Λέγεται ότι η Ferrari συνήθισε τόσο πολύ τις συνεχείς αυτές νίκες που η ομάδα… αποκοιμήθηκε στις δάφνες της. Βέβαια αυτό δεν είναι ακριβές γιατί για το πρωτάθλημα του 1954 είχε ετοιμάσει την 553 Squalo, μόνο που ήταν η Ferrari αυτή τη φορά που πιάστηκε απροετοίμαστη, όταν οι κανονισμοί άλλαξαν το 1954, για κινητήρες στα 2,5 λίτρα.
Η Squalo αποδείχτηκε μια αποτυχία με τον τετρακύλινδρο κινητήρα πλέον να έχει φτάσει στα άκρα του και την 625 να μεγαλώνει στα 2,5 λίτρα και στους 250 ίππους, σε μια προσπάθεια να αναπληρώσει το καινό.  Εντωμεταξύ και ενώ οι Squalo και Super Squalo (555), που αν και απέδιδαν 270 ίππους με πεντάρι κιβώτιο ταχυτήτων κάθε άλλο παρά ανταγωνιστικές ήταν, μαχόμενες με τις πολύ ανώτερες Mercedes-Benz, Lancia και Maserati, οι τεχνικοί της Ferrari όλο και επέστρεφαν στην πιστή 625Α (το «Α» αναφερόταν στον πρώτο της αγώνα στην Αργεντινή), που τώρα είχε αδυνατίσει σε μια προσπάθεια να γίνει πιο αεροδυναμική, ενώ μεγάλωσε και το μεταξόνιο. Όμως ούτε αυτές οι αλλαγές μπόρεσαν να δώσουν στο αυτοκίνητο την ταχύτητα που του έλειπε και το 1955 ήταν μια χρονιά που όλοι να ήθελαν να ξεχάσουν στο Maranello. Και τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα αν μετά το τρομερό ατύχημα στο Le Mans, το Γαλλικό, Γερμανικό, Ελβετικό και Ισπανικό Grand Prix δεν αναβάλλονταν.
Και μόνο όταν στην ομάδα της Lancia τα χρήματα στέρεψαν και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τους αγώνες, η Ferrari που απέκτησε τα αυτοκίνητά της μπόρεσε και πάλι να γίνει ανταγωνιστική, μέσω φυσικά της δωρεά της Fiat.