F1: Οι σκέψεις του Mark Gallagher για το Μπαχρέιν

Ένα από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνεις όταν δουλεύεις σε δημόσιες σχέσεις είναι το ότι δουλειά σου δεν είναι να φτιάχνεις λάθος εικόμα, αλλά να παρουσιάζεις τα στοιχεία με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Κάποιες φορές τα δεδομένα είναι θετικά, κάποιες φορές αρνητικά, αλλά η καλή επικοινωνία απαιτεί ειλικρίνεια, ευθύτητα και συνοχή.

 

Μια από τις πιο απογοητευτικές πλευρές της πολιτικής διαμάχης γύρω από το Grand Prix στο Μπαχρέιν ήταν ο «φτωχός» τρόπος με τον οποίο η F1 χειρίστηκε τις επικοινωνίες της. Αυτό επέτρεψε το κύμα διαμαρτυριών και ειδικά το Κέντρο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Μπαχρέιν να δημιουργήσει μια παγκόσμια κατακραυγή με σχεδόν υστερικά ρεπορτάζ και την υποβολή πολύ δύσκολων ερωτήσεων για την ηθική κρίση της F1.

 

Μου έχουν πάρει πολλές φορές συνεντεύξεις τις τελευταίες δυο βδομάδες από το Al Jazeera News, το BBC και το Sky News.  Οι ερωτήσεις δεν ήταν εύκολες. Όταν ήμουν προσκεκλημένος σε ένα δημοφιλές πρωινό σόου του BBC radio, μου πήραν συνέντευξη έχοντας απέναντι έναν υπηκόου του Μπαχρέιν, τον Ali Mushaime, ο οποίος πήρε μέρος σε μια 10ήμερη απεργία πείνας έξω από την Αμερικάνικη Πρεσβεία στο Λονδίνο. Διαμαρτύρονταν ενάντια στην ισόβια ποινή του πατέρα του, επειδή αυτός πήρε μέρος στις περσινές διαδηλώσεις.

 

Η πρώτη ερώτηση που μου έγινε ήταν πως ένιωθα που έπρεπε να τρέξουν (το τσίρκο της F1) πάνω στο αίμα των ανθρώπων του Μπαχρέιν. Δεν ήταν εύκολο το να απαντήσεις, αλλά έκανα ότι καλύτερο μπορούσα.

 

Ευτυχώς που έχω 30 χρόνια εμπειρίας δουλεύοντας με διεθνή μέσα στην F1 και έπρεπε να χειριστώ διάφορες κρίσεις και πολιτικές αντιπαραθέσεις. Η φυλάκιση του οδηγού μας Bernard Gachot το 1991 επειδή επιτέθηκε σε οδηγό ταξί στο Λονδίνο, ο τραγικός θάνατος του track marshal Paulo Ghislimberti όταν η δική μας Jordan χτύπησε στην Monza το 2000, ή τη μεγάλη πολιτικο-κοινωνική αντιπαράθεση σχετικά με την διαφήμιση χορηγίας εταιριών καπνού.

 

Αυτό που με προβλημάτισε σχετικά με την αντιπαράθεση στο Μπαχρέιν ήταν η ολοκληρωτική έλλειψη οργανωμένης στρατηγικής επικοινωνίας η οποία θα έπρεπε να διαχειριστεί ανάμεσα στην FOM, FIA και το Bahrain International Circuit σε τέτοιο βαθμό που δημιουργήθηκε ένα κενό. Αυτό το κενό αναπόφευκτα γέμισε με μηνύματα από το κίνημα διαμαρτυρόμενων, φημολογίες επι 24ώρου βάσεων από τα ΜΜΕ και φήμες στα social networks.  Αυτό σήμαινε ότι από την στιγμή που τα ΜΜΕ δεν μπορούσαν να πάρουν συγκεκριμένες απαντήσεις από την F1, ρωτούσαν τους οδηγούς, τα αφεντικά των ομάδων, τους μηχανικούς, και γενικά ανθρώπους που δεν θα έπρεπε να έχουν έρθει στην θέση αυτή.

 

Με την απαγόρευση εισόδου στην χώρα οργανισμών ενημέρωσης (μεγάλα δίκτυα για παράδειγμα), αφέθηκε στους δημοσιογράφους του σπορ ο ρόλος να κάνουν ρεπορτάζ από τις διαμαρτυρίες στα χωριά των Shia. Αυτό ήταν ένα μεγάλο λάθος, για αθλητικούς δημοσιογράφους που δεν έχουν δει πάλι επιθέσεις και έτσι το στοιχείο του τρόπου στα ρεπορτάζ τους ήταν για αυτόν τον λόγο μεγαλύτερο.

 

Μόλις η πλειοψηφία των μέσων της F1 άρχισε να μεταφέρει τα ρεπορτάζ ότι οι δρόμοι στο Manama ήταν πολύ ήρεμοι, και η ζωή φαινόταν κανονική, η παλίρροια άρχισε να γυρίζει. Και στο τέλος όταν ο Bernie Ecclestone έκανε την εμφάνισή του στα paddock δίπλα στον Εστεμμένο του Μπαχρέιν τότε πήραν τα ΜΜΕ κάποιες καλές και σαφές απαντήσεις. Ξαφνικά φαινόταν να μην υπάρχει κρίση.

 

Τους επόμενους 12 μήνες θα έχουμε και πάλι μια διαμάχη για το εάν η F1 θα πρέπει να τρέχει στο Μπαχρέιν ή όχι. Όποια και να είναι η απάντηση, ένα πράγμα που θα πρέπει να κάνει η F1 είναι να παίρνει σοβαρά τις ευθύνες της, να επικοινωνεί τα μηνύματα αποτελεσματικά και να προτιμά να τα βασίζει σε δεδομένα.