Group B: απόλυτο θέαμα, αλλά για λίγο!

Οι κανονισμοί είναι απλά ένα πλαίσιο, αλλά ειδικά στην περίπτωση των Group B ήταν μια από τις ελάχιστες φορές στην ιστορία των αγώνων που απελευθέρωσαν δυνάμεις που πρόσφεραν από τα πιο συναρπαστικά θεάματα όλων των εποχών. Έτσι, η κατάληξη ήταν αναμενόμενο να είναι τραγική, μόλις τέσσερα χρόνια μετά! Αυτό άλλωστε συμβαίνει πάντα όταν ξεπερνιούνται τα όρια.

Το 1982 ήταν μια χρονιά καμπής. Οι νέοι κανονισμοί των αυτοκινήτων Ν, Α και Β αντικαθιστούσαν τα Group 2, 4 και 5 που μέχρι τότε κυβερνούσαν τους αγώνες ράλλυ και που ουσιαστικά απαιτούσαν τα αυτοκίνητα να βασίζονταν σε κάποιο αυτοκίνητο παραγωγής, απαιτώντας τουλάχιστον 400 αντίτυπα. Και πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι κατηγορίες αυτές μας πρόσφεραν ανεπανάληπτο θέαμα, με αυτοκίνητα σαν τα Ford Escort, Fiat 131 και Lancia Stratos. Αλλά αυτό δεν ήταν τίποτα εμπρός σε αυτό που θα έρχονταν!

 Όμως είχαν φτάσει στα όρια της εξέλιξής τους και αυτό έγινε απόλυτα φανερό όταν μετά το 1979 η FISA νομιμοποίησε την τετρακίνηση. Αν και πρέπει να παραδεχτούμε ότι στην αρχή είχε περάσει απαρατήρητη, αφού το μόνο που πρόσφερε ήταν βάρος σε αυτοκίνητα που δεν είχαν αρκετή δύναμη να εκμεταλλευτούν την περισσότερη πρόσφυση. Όλοι πάντως αναθεώρησαν την άποψη αυτή όταν το 1980 η Audi παρουσίασε το Quattro με τετρακίνηση και υπερσυμπιεστή, πάντα μέσα στους κανονισμούς του Group 4. Αν και το αυτοκίνητο ήταν βαρύ και δύσκολο στην οδήγηση, η πρόσφυσή του ήταν εντυπωσιακή. Το με αριθμό «IN-NE 3» αυτοκίνητο με τον Hannu Mikkola στο τιμόνι έλαβε μέρος εκτός συναγωνισμού στον αγώνα της Πορτογαλίας. Το αποτέλεσμα ήταν να καλύψει τις ειδικές διαδρομές, σχεδόν 30 ολόκληρα λεπτά πιο γρήγορα από τον νικητή του αγώνα. Τότε και μόνο οι υπόλοιπο κατασκευαστές «έπιασαν» τις δυνατότητες της τετρακίνησης. Η πρώτη βαθμολογούμενη νίκη ήρθε για την Audi στο Janner-Rallye και συνέχισε τις νίκες της όλο το 1980 και 1981. Όμως τα μηχανικά προβλήματα και εξέλιξης που αντιμετώπισε δεν του έδωσαν το πρωτάθλημα που πήγε το 1981 στο πισωκίνητο Ford Escort του Ari Vatanen. Να θυμίσουμε εδώ ότι με Audi Quattro, η Michele Mouton ήταν η πρώτη γυναίκα οδηγός που κέρδισε αγώνα του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος (Rallye San Remo) και ότι την επόμενη χρονιά έχασε το πρωτάθλημα Οδηγών, μόνο ύστερα από την υπερπροσπάθεια του Walter Rohrl.

 

Group N, A και B

Η FISA είδε ότι πολύ σύντομα όλα θα άλλαζαν και υπό την πίεση των κατασκευαστών, που δεν είχαν κάποιο αυτοκίνητο παραγωγής να μετατρέψουν σε τετρακίνητο, αναγκάστηκε να «ελαφρώσει» τους κανονισμούς. Τα αυτοκίνητα της κατηγορίας «Ν» ήταν ουσιαστικά χωρίς μετατροπές, εκτός από αναρτήσεις και στοιχεία ασφάλειας, ενώ στα «Α» επιτρέπονταν πολύ περισσότερες βελτιώσεις, φτάνει να ήταν τετραθέσια και να είχαν παραχθεί σε 5.000 αντίτυπα (ανάμεσα στις χρονιές 1982-1991). Αργότερα, το νούμερο αυτό μειώθηκε στα 2.500 αντίτυπα αν προέρχονταν από ένα αυτοκίνητο μαζικής παραγωγής 25.000 αντιτύπων το χρόνο.

Όμως, η πιο ενδιαφέρουσα κατηγορία ήταν αυτή της «Β», με τους κατασκευαστές να πιέζουν για τη συμμετοχή τους με πρωτότυπα ουσιαστικά αυτοκίνητα. που δεν θα είχαν την οποιαδήποτε σχέση με κάποιο αντίστοιχο παραγωγής. Άλλωστε, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ήταν μέρες που σχεδόν όλα τα αυτοκίνητα είχαν πλέον τη κίνηση εμπρός και ήταν ακατάλληλα για ράλλυ. Υπό την πίεση αυτή, οι κανονισμοί επέτρεψαν τα αυτοκίνητα να μπορούν πλέον να διαθέτουν μόνο δύο θέσεις και απαιτούνταν αρχικά μόνο 20 αντίτυπα (σαν evolution) για αγωνιστική χρήση και άλλα 200 για homologation,σαν αυτοκίνητα παραγωγής. Μάλιστα, οι κινητήρες θα μπορούσαν να ήταν πλέον υπερτροφοδοτούμενοι με σχέση 1,4 προς τους ατμοσφαιρικούς. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν είχε προβλεφτεί κάποιο όριο στην πίεση του υπερσυμπιεστή, που αργότερα θα ανέβαζε ανεξέλεγκτα τις ιπποδυνάμεις, όπως συνέβη και στην Formula 1.

 

ΠΙΝΑΚΑΣ ΚΑΤΗΓOΡΙΩΝ ΣΤΟ GROUP B

ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΟΙ   ΥΠΕΡΤΡΟΦΟΤΟΥΜΕΝΟΙ  ΒΑΡΟΣ    ΠΛΑΤΟΣ    ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ

ΚΙΝΗΤΗΡΕΣ            ΚΙΝΗΤΗΡΕΣ                                      ΤΡΟΧΩΝ

4.000                       2.857                                   1100       24’’              Porsche 959

3.000                       2.142,8                                  960       22’’              Audi Quattro

2.500                       1.785                                     890       22’’              Peugeot 205 T16

2.000                       1.428                                     820       20’’              Renault 5 Turbo 

      

1983-1985

Αν και το Audi Quattro ουσιαστικά ήταν ένα αυτοκίνητο βάση των κανονισμών του Group 4, τo 1983 στα χέρια του Hannu Mikkola αποδείχτηκε αχτύπητο και του έδωσε το Πρωτάθλημα Οδηγών. Όμως η Lancia με το πισωκίνητο 037, αν και δεν μπορούσε να συγκριθεί στο δρόμο, χάρη στην αντοχή που επέδειξε κατάφερε να αποσπάσει το Πρωτάθλημα Κατασκευαστών. Οι ελαστικοί κανονισμοί πάντως έφεραν πολλούς κατασκευαστές στο παιχνίδι, αν και με τα αυτοκίνητα που παρουσίασαν φάνηκαν να μην καταλαβαίνουν τις δυνατότητες που πρόσφερε η τετρακίνηση επιμένοντας στη κλασική αρχιτεκτονική. Η Opel αντικατέστησε το Ascona με το Manta 400, αλλά και πάλι δεν ήταν τετρακίνητο, ενώ και η Toyota φάνηκε να μην καταλαβαίνει από πρόσφυση, αλλά μόνο από ίππους, παρουσιάζοντας την πολύ δυνατή υπερσυμπιεζόμενη, αλλά πισωκίνητη Celica.

To 1984 o Stig Blomqvist με το Audi νίκησε την 037 για τον Πρωτάθλημα Οδηγών, αλλά το στοιχείο που σημάδεψε τη χρονιά ήταν η παρουσίαση του Peugeot T16, που ήταν το πρώτο αυτοκίνητο που εκμεταλλεύονταν πλήρως τις δυνατότητες των κανονισμών. Ήταν πολύ πιο ελαφρύ, αλλά το πιο σημαντικό ήταν ότι είχε τον κινητήρα εγκάρσια στο κέντρο με αναρτήσεις που πρόσφεραν μεγάλες διαδρομές. Στο τιμόνι ο θρυλικός Ari Vatanen με τον σημερινό πρόεδρο της FIA, Jean Todt να είναι επικεφαλής της ομάδας. Και αν ο Vatanen δεν ήταν υπερενθουσιώδης, το T16 θα ήταν νικητής στη πρώτη του μόλις συμμετοχή.

Το 1985 ήταν η χρονιά του Peugeot T16, παρά τις αλλαγές και βελτιώσεις της Audi. Όλοι πλέον είχαν πάρει το μήνυμα. Η Lancia αντικατέστησε την 037 με την Delta S4, η Ford επέστρεψε με το RS200, η Rover έκανε μια πολύ μεγάλη προσπάθεια με το Metro 6R4 και η Citroen το πάλεψε με το ιδιόμορφο BX 4TC, σε μια προσπάθεια να αντικαταστήσει το αδύναμο Visa Chrono II. Από την Ιαπωνία πάλι, η Mitsubishi έκανε μια προσπάθεια με μισή καρδιά παρουσιάζοντας το απλοϊκό Lancer 2000 Turbo, αν και έκανε και τετρακίνητη προσπάθεια με το πρωτότυπο Starion που όμως δεν πρόλαβε, ενώ πολύ μακριά έμεινε η Nissan με το 240RS.

 

1986

Όλα έδειχναν ότι το 1986 θα ήταν η καλύτερη χρονιά… ever! Ο Timo Salonen με το Peugeot T16 θα υπερασπιζόταν τον τίτλο του, με αντίπαλο και ομόσταυλο τον Juha Kankkunen. Το Audi Quattro με κοντύτερο μεταξόνιο και 600 ίππους θα είχε συναγωνισμό από την Lancia S4 των Henri Toivonen και Markku Allen, ενώ η Ford ήταν πλέον έτοιμη με το RS200 με σταρ οδηγό τον Stig Blomqvist. Αλλά πρώτα όλα πήγαν στραβά όταν στο Ράλι της Πορτογαλίας ο τοπικός πρωταθλητής, Joaquim Santos, με Ford RS, το "έχασε" στη Lagoa Azul και έπεσε πάνω στους θεατές, σκοτώνοντας τρείς και τραυματίζοντας 29! Τα Group B όμως πήραν τη χαριστική βολή στο Γύρο της Κορσικής, όταν επτά χιλιόμετρα μέσα στην 18η ειδική διαδρομή η Lancia S4 του Henri Toivonen βγήκε από τον δρόμο, προσγειώθηκε με την οροφή και το αυτοκίνητο πήρε φωτιά Τα σωστικά συνεργεία έφτασαν πολύ αργά, για να βρουν τελικά μόνο αποκαΐδια. Βέβαια, το μήνυμα το είχαν πάρει ένα χρόνο πριν, όταν ο Attilio Bettega είχε χάσει τη ζωή του, αλλά τότε δεν το είχαν πάρει σοβαρά το γεγονός ότι τα αυτοκίνητα ήταν υπερβολικά γρήγορα, αλλά και ανασφαλή κατασκευασμένα από εύφλεκτα υλικά και χωρίς ρεζερβουάρ ασφαλείας!

Η FIA φοβήθηκε την αρνητική δημοσιότητα, αντέδρασε σπασμωδικά και χωρίς λογική και απαγόρευσε τα αυτοκίνητα τη στιγμή που με μικρές μόνο αλλαγές στους κανονισμούς θα μπορούσε να σώσει το καλύτερο θέαμα που είδαμε ποτέ! Κρίμα!