Lancia Delta S4

H Lancia έχει μια μακρά ιστορία στους αγώνες ράλι, αλλά θα πρέπει να σταματήσουμε ειδικά στο 1970 για να αναφερθούμε στη παρουσίαση της Lancia Stratos που ήταν το πρώτο σχεδιασμένο και κατασκευασμένο «όπλο» για το χώμα, για να ακολουθήσει πάνω στην ίδια λογική και η 037 που μπορεί να μην κυριάρχησε, αλλά άφησε το στίγμα της το 1983 και 1984 παρά το γεγονός ότι είχε κίνηση μόνο στους πίσω τροχούς, καθώς ο Cesare Fiorio δεν είχε πειστεί για τις δυνατότητες της τετρακίνησης. Και δεν είναι λίγοι εκείνοι που την περιέγραφαν σαν ένα αυτοκίνητο Formula 1 στο χώμα που είχε σχεδιάσει η Abarth.

Όμως, όπως αποδείχτηκε η τετρακίνηση ήταν ανίκητη και η Lancia δεν είχε παρά να συμβιβαστεί και το 1983 αποφάσισε ότι χρειάζονταν ένα νέο όπλο. Οι επιδόσεις δεν θα ήταν πρόβλημα, γιατί ο τετρακύλινδρος και συμπιεζόμενος, αλλά και υπερσυμπιεζόμενος κινητήρας που προέρχονταν από την 037 απέδιδε πλέον 440 ίππους στις 8.000 σ.α.λ. και με βάρος στα χίλια κιλά η νέα S4 θα μπορούσε εύκολα να πρωταγωνιστήσει.

Το αυτοκίνητο αρχικά εξελίχτηκε και πάλι από την Abarth και είχε τον κωδικό 038 και έγινε μια ανεπιτυχής (πρέπει να το ομολογήσουμε) προσπάθεια, αυτή τη φορά να μοιάζει με την Delta. Βέβαια κάτω από το… δέρμα δεν υπήρχε η παραμικρή ομοιότητα, εκτός από το εμπρός τζάμι, τα φώτα, την εμπρός γρίλια και οι μοχλοί στην κολώνα του τιμονιού.

Το αυτοκίνητο που τελικά πείρε το όνομα Delta S4 όταν παρουσιάστηκε επίσημα τον Δεκέμβριο του 1984 ήταν κατασκευασμένο από ανθρακονήματα πάνω σε αλουμινένιο χωροδικτύωμα και μεταλλικές βάσεις για την στήριξη του κινητήρα και των μηχανικών μερών.

Ο κινητήρας και σε αυτή τη περίπτωση ήταν γυρισμένος ανάποδα αν και τοποθετημένος κατά τον διαμήκη άξονα πίσω από τους οδηγό/συνοδηγό με το κιβώτιο ταχυτήτων ανάμεσά τους. Από εκεί η κίνηση μεταδίδονταν μέσο του κεντρικού διαφορικού της Hewland στα δύο διαφορικά εμπρός και πίσω και η μετάδοση ήταν «μεταβαλλόμενη» μεταξύ 40/60, εμπρός/πίσω και μέχρι τη σχέση 20/80!

Οι αναρτήσεις αποτελούνταν από διπλά ψαλίδια σε όλους τους τροχούς, εμπρός υπήρχε μονό αμορτισέρ με ομόκεντρο ελατήριο, ενώ πίσω υπήρχαν δύο αμορτισέρ με ξεχωριστό ελατήριο.

Τα 200 αυτοκίνητα που απαιτούνταν συναρμολογήθηκαν στο εργοστάσιο της Lancia στο San Paulo στο Τορίνο και τελείωσαν τη 1^η Αυγούστου του 1985 για να προλάβει να κάνει την παρθενική του εμφάνιση στον αγώνα των 1000 Λιμνών. Οι οδηγοί της ήταν οι Markku Allen, Attilio Bettega και Henri Toivonen, αλλά προς απογοήτευση όλων το αυτοκίνητο δεν ήταν αγωνιστικά έτοιμο. Εντωμεταξύ είχαμε τον θάνατο του Bettega με 037 στον Γύρο της Κορσικής, αλλά η εξέλιξη της S4 βρισκόταν σε καλό δρόμο με νέα διαφορικά της FF και τον κινητήρα πλέον να φτάνει τους 430 ίππους, ενώ όλοι υπολόγιζαν ότι τα δυναμόμετρα θα έδειχναν 500 στρογγυλούς ίππους.

Τελικά το αυτοκίνητο έφτασε στο Lombard-RAC και έδειξε ότι ήταν έτοιμο κερδίζοντας τον αγώνα με τον Toivonen στο τιμόνι. Δυστυχώς στον γύρο της Κορσικής θα έχανε τη ζωή του και όλα τελείωσαν εκεί.