30 χρόνια Airbag

Συμπληρώνονται 30 χρόνια από την είσοδο στην ζωή των οδηγών, της τεχνολογικής υλοποίησης των αερόσακων. Μια τεχνολογία στην οποία πολλοί άνθρωποι οφείλουν την ζωή τους.

Η εφαρμογή του συστήματος των αερόσακων δεν ήταν εξαρχής μια εύκολη υπόθεση. Πριν 30 χρόνια, η αποτελεσματικότητα των αερόσακων, ήταν αμφισβητήσιμη, όπως και άλλα πρωτοεμφανιζόμενα συστήματα ασφάλειας. Σήμερα, τα δεδομένα έχουν αλλάξει, αφού κάθε 7 δευτερόλεπτα, ένας αερόσακος σώζει τη ζωή ενός ανθρώπου.

Η ραγδαία άνοδος των τροχαίων ατυχημάτων την δεκαετία 60’, έδωσε το σκίρτημα στους κατασκευαστές για την ενασχόληση τους, με το θέμα της ασφάλειας των αυτοκινήτων. Τα συμπεράσματα, από έρευνες και πολλές δοκιμές απέδειξαν, ότι ένας θάλαμος με αέρα, σε συνδυασμό με την ζώνη ασφαλείας, θα μπορούσε να επιβραδύνει τη σύγκρουση του ανθρώπινου σώματος του οδηγού, με το τιμόνι, στην περίπτωση ενός ατυχήματος. Συστήματα τα οποία λειτουργούσαν με βάση τον αέρα υπό πίεση, βόλευαν τους μηχανικούς της εποχής, με την GM να δείχνει ότι έχει φτάσει στο στόχο της το 1974. Μερικά μοντέλα εξοπλίστηκαν με τον πρώτο αερόσακο (ACRS – Airbag), ο οποίος όμως είχε αρκετές δυσλειτουργίες. Αχίλλειος πτέρνα, ήταν η εσφαλμένη ενεργοποίηση τους, η οποία είχε οδυνηρές επιπτώσεις (μέχρι και θάνατο), πράγμα που ανάγκασε τους κατασκευαστές να τους αποσύρουν, στέλνοντας πάλι του μηχανικούς πίσω στα εργαστήρια για δοκιμές.

Στην Γερμανία, η Mercedes ασχολιόταν από το 1967, με την εξέλιξη της ιδέας του αερόσακου. Οι Γερμανοί, έκαναν πολλές δοκιμές που αποδείκνυαν την αξία ενός τέτοιου συστήματος στην ασφάλεια των αυτοκινήτων, μαζεύοντας στοιχεία, με στόχο την βελτιστοποίηση του. Από τον εφευρέτη της έκφρασης «παθητική ασφάλεια» Béla Barényi, ξεκίνησαν πολλές καινοτόμες τεχνολογικές εξελίξεις, συστημάτων ασφαλείας, τα οποία χαρακτήριζαν τις παλαιότερες σειρές της Mercedes της εποχής εκείνης.

Αρχικά και η Mercedes ξεκίνησε βασιζόμενη στην χρήση αέρα υπό πίεση, αλλά σύντομα αποδείχτηκε ότι ένας πυροτεχνικός μηχανισμός παραγωγής προωθητικού αερίου ήταν αναγκαίος. Με την χρήση της παραπάνω διάταξης μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου, ο αερόσακος φουσκώνει, προστατεύοντας αποτελεσματικά το ανθρώπινο σώμα, σε μια σύγκρουση.  Από το 1971 η Mercedes πατένταρε την ιδέα της, αλλά θα περνούσαν 9 χρόνια εξέλιξης, με πάνω από 2500 δοκιμές (250 crash-tests), ώστε το σύστημα να αποδειχτεί αξιόπιστο για να μπει σε αυτοκίνητο παραγωγής.

 

Πρεμιέρα

Το 1980 η σειρά S-Class (W126) παρουσιάστηκε στην αγορά, έχοντας στην λίστα του προαιρετικού εξοπλισμού της, τον αερόσακο του οδηγού, ο οποίος κόστιζε εκείνη την εποχή 750€. Η Mercedes έθεσε τις βάσεις, αλλά οι υπόλοιποι κατασκευαστές, δεν θαμπώθηκαν με την κίνηση αυτή, αφού υπήρχε έντονη αμφισβήτηση για το νέο αυτό σύστημα παθητικής ασφάλειας. Έπρεπε να περάσουν 7 χρόνια για να γίνει το επόμενο βήμα.

Η Porsche για πρώτη φορά, συμπεριέλαβε και τον συνοδηγό, προσθέτοντας έναν δεύτερο αερόσακο στο ταμπλό, στην αμερικανικών προδιαγραφών Porsche 944 Turbo του 1987. Έτσι ήταν το πρώτο αυτοκίνητο, που διέθετε στον βασικό του εξοπλισμό, αερόσακους οδηγού-συνοδηγού. Παράλληλα για τις απλές 944, οι αερόσακοι άνηκαν στον προαιρετικό εξοπλισμό. Μειονέκτημα της εποχής εκείνης, ήταν ότι με την ύπαρξη του αερόσακου συνοδηγού, καταργούνταν το πρακτικό ντουλαπάκι, μπροστά από αυτόν.

Οι αμερικάνικες εταιρείες ήταν εξαιρετικά επιφυλακτικές απέναντι στους αερόσακους. Στην Chrysler πίστευαν το 1984, ότι οι αερόσακοι μπορούσαν να προκαλέσουν ζημιές στους επιβάτες, παρά να υπηρετήσουν το σκοπό που είχαν σχεδιαστεί, δηλαδή να τους προστατέψουν. Από το 1988 άλλαξαν άρδην αντίληψη, εξοπλίζοντας όλα τα Chrysler στάνταρτ με αερόσακους οδηγού-συνοδηγού. Η Ford μπήκε στο χορό των αερόσακων ένα χρόνο αργότερα.

 

Η ώριμη εποχή

Από το 1990 η ιδέα του αερόσακου, βρήκε αποδοχή από όλους της μεγάλους κατασκευαστές, εξοπλίζοντας όλο και περισσότερα μοντέλα, μειώνοντας το κόστος παραγωγής τους, άρα και χρήσης του στην αυτοκινητοβιομηχανία. Η Volvo προχωράει ένα βήμα παραπέρα και τοποθετεί το 1995, τους πρώτους πλευρικούς αερόσακους, ενσωματωμένους στα δύο εμπρός καθίσματα. Έναν αερόσακο κεφαλής λανσάρει η BMW για την σειρά 5 το 1997, ακολουθώντας η Volvo ένα χρόνο αργότερα εξοπλίζει με αερόσακους κεφαλής το Volvo S80. Η Renault κατασκευάζει το 2002 για το Megane αερόσακο στη βάση του καθίσματος του οδηγού που ενεργοποιείται για να ενισχύσει τα χαρακτηριστικά αντιβύθισης του καθίσματος. Η ειρωνεία των καιρών, με την πρόοδο της τεχνολογίας, είναι ότι πλέον χρησιμοποιείται από πολλούς κατασκευαστές, η προβληματική αρχικά λύση του αέρα υπό πίεση, με τον πυροτεχνικό μηχανισμό, να ελέγχει το άνοιγμα μιας βαλβίδας εκτόνωσης.

Η σημαντική μείωση των θανάτων, σε τροχαία δυστυχήματα, από το 1970 έως σήμερα, παρά τη ραγδαία αύξηση του αριθμού των αυτοκινήτων στους δρόμους, οφείλεται σε ένα ποσοστό και στους αερόσακους. Η παρουσία των οποίων είναι πλέον επιτακτική στην καμπίνα επιβατών κάθε σύγχρονου αυτοκινήτου.