ΟΔΗΓΟΥΜΕ DKW F12: Θύμα των καιρών

Μπορεί σήμερα ένα αυτοκίνητο με δίχρονο κινητήρα να μην σημαίνει και πολλά πράγματα, σε ένα κόσμο που έχουν κυριαρχήσει οι τέσσερις χρόνοι, αλλά στα τέλη της δεκαετίας του ’50 τα πράγματα δεν ήταν ακόμα ξεκάθαρα για το ποιος τελικά θα υπερίσχυε! Το παιχνίδι παιζόταν στα ίσια, με τον δίχρονο να προσφέρει σπαρτιάτικη τεχνολογική υπεροχή, χάρη στα ελάχιστα κινούμενα μέρη του και την απόδοσή του, αλλά να υστερεί σε κατανάλωση και σε… πολυτέλεια στη λειτουργία, με μπλε καπνούς πάντα να τον ακολουθούν!

Το αποτέλεσμα ήταν σημαντικά αυτοκίνητα, αλλά και ολόκληρες εταιρείες να εξαφανιστούν από το χάρτη της αυτοκίνησης, όταν δεν κατάφεραν να προσαρμοστούν στα δεδομένα της νέας εποχής. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η DKW σαν πρωτοπόρος που ήταν στους δίχρονους κινητήρες, δεν κατάφερε να μεταλλαχτεί και να ακολουθήσει τα σημεία των καιρών που φώναζαν «τέσσερις χρόνοι» και έμεινε προσηλωμένη στους δύο χρόνους, που τελικά την οδήγησαν στην καταστροφή.

 

Ιστορία

Σαν DKW 600 παρουσιάστηκε σαν πρωτότυπο στην Έκθεση της Φραγκφούρτης το 1957 και δύο χρόνια αργότερα μετονομάστηκε σε Junior με μεγαλύτερο κινητήρα στα 750 κ.εκατ. όταν τελικά έφτασε στη παραγωγή. Όμως και πάλι το όνομα άλλαξε τον Ιανουάριο του 1963 και βαφτίστηκε DKW F12. Σαν διαστάσεις θα έπαιρνε θέση κάτω από το Auto Union 1000 (το οποίο εντωμεταξύ είχε μετονομαστεί από DKW το 1957) και έτσι το F12 παρέμεινε σαν το μόνο αυτοκίνητο με σήμα της DKW, κάτι που όμως άλλαξε τον Αύγουστο του 1963.

Σε αντίθεση μάλιστα με το Auto Union 1000 που συνέχιζε να ακολουθεί τη σχεδίαση του πρωτότυπου που είχε παρουσιαστεί το 1938 (!) το F12 ήταν απόλυτα μοντέρνο (η κίνηση ήταν πάντα εμπρός), καρότσα καθαρά τριών όγκων με τα φώτα στις άκρες και χαρακτηριστικά φτεράκια πίσω που «αμερικάνιζαν» και ήταν πολύ της μόδας εκείνες τις ημέρες. Όμως θα σας απογοητεύσουμε, το πλαίσιο δεν ήταν αυτοφερόμενο, αλλά βασίζονταν πάνω σε ξεχωριστό σασί. Το μήκος του τέλος έφτανε τα 3,968 μέτρα με το μεταξόνιο στα 2,250, προσφέροντας πλούσιους εσωτερικούς χώρους.

Ο κινητήρας του πρωτότυπου που παρουσιάστηκε το 1957 βασίζονταν πάνω στον δικύλινδρο 660 κ.εκατ. ακλουθώντας τη πρακτική του DKW F89 Meisterklasse, το οποίο είχε σταματήσει να παράγεται από το 1953. Όμως όταν η παραγωγή μεταφέρθηκε από το Dusseldorf στο Ingolstadt, ο κινητήρας είχε μεταλλαχτεί σε τρικύλινδρο (πάντα δίχρονο) ανεβαίνοντας στα 741 κ.εκατ. και τους 34 ίππους και ο οποίος πλέον ήταν τοποθετημένος κατά τον διαμήκη άξονα εμπρός από τους τροχούς. Πίσω από τον κινητήρα ήταν το κιβώτιο των τεσσάρων σχέσεων με το μοχλό ταχυτήτων πάνω στη κολώνα του τιμονιού. Οι αναρτήσεις, ήταν και αυτές ένας συνδυασμός μοντέρνου και παλιού με κάτω ψαλίδια εμπρός που ελέγχονταν από ράβδους στρέψης, ενώ πίσω ζούσε άκαμπτος άξονας που όμως οδηγούνταν από διαμήκεις βραχίονες, οι οποίοι και πάλι ελέγχονταν από ράβδους στρέψης.

Το 1961 το Junior de Luxe ανέβασε τον κυβισμό στα 796, χωρίς αύξηση της ιπποδύναμης, αλλά με περισσότερη ροπή που ανέβασε και την διάσταση των τροχών από τις 12 ίντσες στις 13. Αλλά και αυτό δεν έμεινε πολύ σε παραγωγή και αντικαταστάθηκε από το F12, χωρίς όμως φανερές οπτικές μεταλλάξεις, εκτός από την τελευταία κολώνα, αντίθετα με τον κινητήρα που τώρα πήρε και πάλι κυβικά, φτάνοντας τα 889 με τους ίππους να σκαρφαλώνουν στους 40. Μάλιστα ήταν και το πρώτο αυτοκίνητο της κατηγορίας του που εξοπλίστηκε με δισκόφρενα εμπρός, τα οποία μάλιστα ήταν τοποθετημένα εσωτερικά. Να σημειώσουμε εδώ ότι ο παλιός πιο μικρός κινητήρας των 796 κ.εκατ. κίνησε το F11, που ήταν μια πιο φτηνή έκδοση του F12. Τέλος στο πολύ όμορφο F12 roadster που παρουσιάστηκε το 1964 ο κινητήρας έφτασε να αποδίδει 45 ίππους με την έκδοση αυτή να φτάνει και στη δίθυρη έκδοση (δεν υπήρξε ποτέ τετράθυρη καρότσα) τον Φεβρουάριο του 1965.

Όμως πλέον το τέλος ήταν κοντά, το καλοκαίρι του 1965 η Volkswagen αγόρασε την Auto Union από την Daimler Benz και η παραγωγή του δίχρονου τερματίστηκε σχεδόν αμέσως καθώς η VW δεν ήθελε να ταυτιστεί με τον… βρώμικο αυτό κινητήρα! Από τότε το εργοστάσιο του Ingolstadt άρχισε να κατασκευάζει Audi!

 

Στο τιμόνι

Το αυτοκίνητο που αναστήθηκε και έφτασε στα χέρια μας ήταν του 1963 και απαιτήθηκαν δύο χρόνια για την ανακατασκευή του, η οποία πρέπει να παραδεχτούμε ότι είναι εντυπωσιακή. Άλλωστε έχει γίνει από άνθρωπο που ήξερε πολύ καλά τον χώρο. Ο δίχρονος κινητήρας μας άφησε τις καλύτερες των εντυπώσεων. Πιστεύουμε μάλιστα ότι αν δεν είχε πέσει θύμα της μόδας και είχε υποστεί όλη την εξέλιξη που… έπεσε στον τετράχρονο τα χρόνια που ακολούθησαν, θα μπορούσε να αποτελέσει μια εναλλακτική λύση.  Όμως ακόμα και σήμερα σε εντυπωσιάζει ο τρόπος λειτουργίας του, η ροπή του και η απουσία κραδασμών. Βέβαια, το «ανακάτεμα καρφιών» που έχει σαν ήχο δεν σε προδιαθέτει θετικά, αλλά από τη άλλη πάλι όπως κατά καιρούς έχει αποδειχτεί, μπορεί να κινηθεί απίστευτα γρήγορα για τα κυβικά του. Υπό κακές συνθήκες, όπου η οδική συμπεριφορά μετρά περισσότερο από την απόλυτη δύναμη, το F12 έχει αποδειχτεί σαν ένας χαρισματικός φονιάς γιγάντων! Ένα αυτοκίνητο που θα μπορούσε να ξεχωρίσει, αλλά που όμως χάθηκε στο μπλε καπνό του δίχρονου κινητήρα του.