Alfa Romeo Spider

Από τον «Πρωτάρη» μέχρι σήμερα πολλά έχουν αλλάξει. Υπάρχουν όμως και σταθερές αξίες, ειδικά όταν κινούμαστε στη σφαίρα του φανταστικού. Άλλωστε το σχήμα του Pininfarina έχει γράψει στις καρδιές μας σαν το απόλυτο all time classic.

Γιατί ορισμένα σχήματα δείχνουν τόσο σωστά όσα χρόνια και αν περάσουν; Γιατί η Spider είναι το απόλυτο διθέσιο; Γιατί ακόμα και σήμερα καίει τις καρδιές μας; Ίσως να υπάρχουν πολλοί λόγοι, αλλά σίγουρα δεν υπάρχει απάντηση και μάλιστα λογική. Το σχήμα του Pininfarina πέρασε μέσα από το μάτι μας, έφτασε σαν ηλεκτρικό σήμα στον εγκέφαλό μας και εκεί έγινε μια χημική έκρηξη! Γιατί μας γέμισε με ικανοποίηση και ηδονή; Αν στο μέλλον πάντως καταφέρουμε να κατανοήσουμε τα μυστήρια του εγκεφάλου ίσως τότε καταφέρουμε να δώσουμε απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα. Μέχρι τότε θα το αγαπάμε χωρίς να ξέρουμε το γιατί!

 

Πρωτάρης για πάντα

Η σειρά 105 που παρουσιάστηκε το 1966 αντικατέστησε την Giulietta Spider, για μα ζήσει σχεδόν τρεις δεκαετίες μέχρι το 1993. Χωρίς πολλές εμφανησιακές και μηχανολογικές μεταλλάξεις παρέμεινε πιστή στην αρχική της ιδέα και συνολικά κατασκευάστηκαν 124.104 αντίτυπα από τις τέσσερις μεταλλάξεις της.

Οι τρεις πρώτες γενιές κατασκευάστηκαν από την Pininfarina στις εγκαταστάσεις στο Grugliasco και η τέταρτη στο San Giorgio Caravese. Ήταν η τελευταία Alfa Romeo με κίνηση πίσω (ο κινητήρας πάντα ήταν μπροστά κατά τον διαμήκη άξονα) και μάλιστα υπήρξαν σχέδια για την αναβίωση της σε συνεργασία με τη Mazda, αλλά το σχέδιο αυτό μπήκε στο ψυγείο. Να θυμίσουμε ότι το όνομα Spider προέρχεται από το βρετανικό «Speeder» το οποίο περιέγραφε τη διθέσια άμαξα. Η Alfa Romeo Spider λόγο του τελειώματος της ουράς απέκτησε και το ψευδώνυμο «Osso de Seppia» που μεταφράζεται σαν κόκκαλο σουπιάς!

Έκανε τη πρώτη της εμφάνιση στην έκθεση του Τορίνο το 1961, αλλά η παραγωγή της άρχισε στο τέλος του 1965 τελικά κατασκευασμένη από τον ίδιο τον Piuninfarina. Βασίστηκε πάνω στα μηχανικά μέρη της Giulia (πάτωμα 105) και η πρώτη της επίσημη παρουσίαση έγινε στην έκθεση της Γενεύης τον Μάρτιο του 1966.

Το όνομα που της δόθηκε ήταν «Duettto» και θεωρείται το τελευταίο αυτοκίνητο στο οποίο συμμετείχε σχεδιαστικά ο ίδιος ο ιδρυτής, ο Battista «Pinin» Farina! Αρχικά ο κινητήρας ήταν 1.570 κ. εκ. και βασίζονταν στον κλασικό κινητήρα τετρακύλινδρο της Alfa Romeo με δύο εκκεντροφόρους και δύο διπλά καρμπυρατέρ της Weber ο οποίος απέδιδε 109 ίππους. Η εμπρός ανάρτηση αποτελούνταν από διπλά ψαλίδια και πίσω ο άκαμπτος άξονα ήταν καλά στηριγμένος με διαμήκης και εγκάρσιους βραχίονες.

Το 1993 ήταν το τέλος ζωής για τη Spider η οποία απέκτησε καινούργια καρότσα και ψεκασμό Bosch Motronic. Η μικρή των 1,6 λίτρων συνέχισε να φορά καρμπυρατέρ «σαραντάρια» της Weber, αποδίδοντας 109 ίππους αντί των 126 της δίλιτρης. Εμπρός ο νέος προφυλακτήρας της έδωσε και πάλι την χαμένη της αισθητική αξιοπρέπεια και σε συνδυασμό με τα νέα πίσω φώτα και τη πιο στρογγυλεμένη ουρά το αυτοκίνητο επιτέλους έδειχνε αισθητικά ομοιογενές, μετά από χρόνια ανούσιων προσθετικών παρεκτροπών.

Η αισθητική βελτίωση μάλιστα έφθασε και στο εσωτερικό με νέο πίνακα οργάνων, αλλά πλέον η πρακτική του άκαμπτου πίσω άξονα έκανε φανερή την ηλικία του αυτοκινήτου στην οδική του συμπεριφορά.

 

Οδηγώντας

Δεν μπορούμε να καταλάβουμε, αλλά θα το πούμε για μια ακόμα φορά: «Δεν τα φτιάχνουν όπως παλιά!» Και δεν αναφερόμαστε μόνο στη τεχνολογία η οποία έχει κάνει πολλά βήματα εμπρός, αναφερόμαστε στην αίσθηση. Γιατί εδώ τώρα στο κάθισμα αυτής της… παλιάς, αν και από τις πιο καινούργιες αφού ήταν τέταρτης γενιάς Alfa Romeo τα πάντα φτάνουν στις αισθήσεις σου. Η άσφαλτος λες και αποκτά ζωή, οι τροχοί σου μετρούν όλες τις παραμορφώσεις, το τιμόνι βρίσκεται εκεί που πάντα θα ήθελες και είναι προέκταση του χεριού σου! Όσο για τον κινητήρα, λες και είναι δεμένος στο πόδι σου! Υπερβάλουμε; Όχι καθόλου!

Δεν θα λέγαμε ότι η καρότσα είναι ότι πιο άκαμπτο έχουμε οδηγήσει, αλλά πριν φτάσετε σε αυτά τα όρια η Spider απλώνει στα πόδια σου όλα τα χαρίσματα μιας Alfa Romeo. Το αυτοκίνητο σου επιβάλλεται και ορίζει την μεγαλοπρέπεια που του αρμόζει.

Δεν θέλει νευρικές κινήσεις, θέλει σταθερή τροχιά και είναι ένα… στρογγυλό σε αίσθηση αντικείμενο ηδονής, χωρίς τετράγωνες άκρες. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι είναι αργό, όχι σε καμιά περίπτωση, όμως θέλει τον τρόπο του. Είπαμε θέλει μια μεγαλοπρέπεια στον τρόπο που του φέρεσαι, θέλει τον χρόνο του. Η θέση οδήγησης είναι καθαρά Alfa Romeo με το τιμόνι πάντα μακριά και τον μοχλό ταχυτήτων ψηλά στο κέντρο. Άνετο γενικά πάνω στις μαλακές του αναρτήσεις του, από τα καλύτερα δείγματα που έχουμε οδηγήσει. Δεν έκανε «τσικ», ο κινητήρας ήταν πάντα γεμάτος, χωρίς νεκρές περιοχές και μετά τις 5.000rpm μας έδινε να καταλάβουμε γιατί έχει πάρει μια θέση ανάμεσα στα καλύτερα τετρακύλινδρα σύνολα που σχεδιάστηκαν ποτέ!

Είναι μια εμπειρία που δεν σε αγχώνει, δεν σε δοκιμάζει και αντίθετα σε αφήνει να χαρείς τον αέρα στα μαλλιά σου, χωρίς να χάνεις τίποτα από αυτό που μας αρέσει να αναφερόμαστε σαν οδική συμμετοχή! Από τα λίγα αυτοκίνητα που οδηγείς με τη καρδιά σου και όχι με το μυαλό σου! Άλλωστε μετρά και το χρώμα. ΚΑΤΑΚΟΚΚΙΝΟ!