Alfa Romeo Sprint 1.3: Κομψή καθημερινότητα

Για ένα αυτοκίνητο που παρουσιάστηκε το 1976 στη Baia Domizia στη Gaserta και έκανε τη παρθενική του εμφάνιση στην Έκθεση του Τορίνο τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς, πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν έχει γεράσει καθόλου. Είναι βλέπετε το σχήμα του Giorgetto Giugiaro που την ξεχώρισε από την Alfasud, την οποία άλλωστε είχε σχεδιάσει ο ίδιος. Και ξεχώριζε γιατί οι γραμμές του ήταν πιο τετράγωνες, πιο επιθετικές και απόλυτα λιτές, με αποτέλεσμα να μην μπορείς να προσδιορίσεις την ηλικία του, παρά μόνο από τις λεπτομέρειες, όπως τα πλαίσια από τα παράθυρα.

Ένα… μπέρδεμα που συνεχίζεται και στο απλό και λιτό, για μια ακόμα φορά, εσωτερικό με τα μεγάλα χαρακτηριστικά όργανα. Όμως πάλι καταλαβαίνεις ότι έχεις να κάνεις με ένα “made in Italy” αυτοκίνητο της δεκαετίας του ’70 από τη θέση οδήγησης. Και αυτό γιατί όχι μόνο τα πετάλια είναι προς τα δεξιά, αλλά κι επειδή η θέση οδήγησης είναι αυτή του «ιταλο-πίθηκου», δηλαδή «κοντά πόδια-μακριά χέρια»! Είναι τόσο μα τόσο χαρακτηριστική που σου έρχονται γέλια! Αλλά πάλι είναι τόσο ενδεικτική μιας πολύ συγκεκριμένης εποχής, που μπορεί να ξενίζει, αλλά ποτέ δεν αισθάνεσαι άσχημα. Αρκεί να είσαι κάποιας ηλικίας, γιατί στους νεότερους, αυτή η laid-back, σχεδόν αγωνιστική (του τότε) στάση, θα τους φανεί κουραστική, καθώς δεν έχουν συνηθίσει το τιμόνι να βρίσκεται τόσο μακριά, απαιτώντας και την ανάλογη μυϊκή δύναμη στους ώμους.

 

Γιατί;

Βέβαια το ερώτημα παραμένει: Γιατί οι Ιταλοί σχεδίασαν ένα δεύτερο αυτοκίνητο πάνω στα ίδια μηχανικά μέρη με την Alfasud, τη στιγμή που υπήρχε τρίθυρη έκδοση της «Alfa του Νότου» και τη στιγμή που και η Sprint κατασκευάστηκε στο ίδιο εργοστάσιο, δηλαδή στο Pomigliano d’ Arco; Βασικά, απάντηση δεν έχουμε , αλλά υποψιαζόμαστε ότι αυτό μάλλον έγινε λόγω της επιτυχίας της Sud, η οποία χρειάζονταν ακόμα ένα στήριγμα, ώστε να… απλώσει και σε άλλες οικονομικές τάξεις, που ζητούσαν κάτι πιο up-market, από μια φτηνή μικροαστική Alfa Romeo. Γιατί έτσι είχε πλασαριστεί η Alfasud, η οποία είχε σαν στόχο να τονώσει τη βιομηχανική παραγωγή του υπανάπτυκτου Νότου της Ιταλικής χερσονήσου. Και μπορεί να πρόσφερε εργατικά χέρια και να ήταν το καλύτερο αυτοκίνητο με κίνηση εμπρός εκείνες τις ημέρες, αλλά ο «snob» Βοράς χρειαζόταν κάτι πιο extreme στιλιστικά και χωρίς το συνθετικό… νότος στο όνομα. Παρότι λοιπόν αρχικά αναφερόταν ως Alfa Romeo Alfasud Sprint, σύντομα (από το 1983) κάθε αναφορά στον νότο χάθηκε από την ονομασία και η σκέτη Sprint, ήρθε και έδεσε! Όσο για τις πωλήσεις της, ήταν υπολογίσιμες καθώς τα 116.552 κομμάτια που διατέθηκαν μέχρι το 1989, οπότε και σταμάτησε η παραγωγή της, πρέπει να θεωρηθούν σαν ένα καλό νούμερο.

Στα 4,02 m καταφέρνει να χωρά τέσσερα άτομα, αν και αναφέρεται ως 2+2 και παρά το γεγονός ότι διαθέτει τρίτη πόρτα, η πλάτη του πίσω καθίσματος δεν διπλώνει! Μυστήριο, όπως μυστήριο είναι η απόφαση των σχεδιαστών να τοποθετήσουν το κλειδί εκκίνησης αριστερά από το τιμόνι και όχι δεξιά, όπως συνηθίζεται - πλην βέβαια των Porsche.

Μαζί με αυτά θα πρέπει να πούμε ότι η ποιότητά της ήταν πολύ καλύτερη από αυτή της Alfasud, καθώς δεν υπέφερε από τον αναζωογονημένο Ρώσικο χάλυβα που τόσα προβλήματα σκουριάς είχε δημιουργήσει στην Alfasud . Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα στις μέρες μας να βλέπουμε πολύ περισσότερες Sprint να κυκλοφορούν στους δρόμους από Alfasud - αν από την τελευταία υπάρχουν αρκετές!

 

Κομψά

Ο βασικός τετρακύλινδρος μπόξερ κινητήρας με τους δύο επικεφαλής εκκεντροφόρους (ένας σε κάθε άκρο) των 1.186 cc μεγάλωσε σε 1.286 και η τροφοδοσία του γινόταν μέσα από ένα διπλό καπμπυρατέρ, αποδίδοντας 76 ίππους. Τιμή όχι ιδιαίτερα υψηλή, αλλά πολύ ικανοποιητική για τα 915 κιλά της καρότσας. Ακολουθούσε κιβώτιο 5 σχέσεων και οι αναρτήσεις ήταν οι γνωστές με McPherson εμπρός και άκαμπτο πίσω άξονα, ο οποίος ήταν καλά στηριγμένος με τέσσερις διαμήκεις βραχίονες κι ένα εγκάρσιο και έπλεε πάνω σε κυλινδρικά ελατήρια. Δεν ήταν καθόλου τυχαίο λοιπόν που η Sud και κατ’ επέκταση η Sprint ήταν ό,τι καλύτερο με κίνηση εμπρός.

Το 1978 της έγιναν οι πρώτες βελτιώσεις με την έκδοση 1300 ti να αποδίδει 3 ίππους περισσότερους, φτάνοντας τους 79 και ο κινητήρας των 1.490 cc να είναι η οροφή με 85 ίππους. Εξωτερικά έγιναν σημαντικές αλλαγές με την προσθήκη όμως αρκετού πλαστικού, ενώ το 1979 λόγω της αυξημένης ζήτησης για περισσότερες επιδόσεις αναβαθμίστηκαν και πάλι οι κινητήρες. Έτσι, ως Veloce με διπλά καρμπυρατέρ σε κάθε άκρο και υψηλότερη συμπίεση ο 1.3 αναρριχήθηκε στους 86 ίππους και ο 1.5 στους 95. Το 1983 ήταν χρονιά πολλών αλλαγών και πλέον όχι μόνο ονομαζόταν σκέτο Alfa Romeo Sprint (κάτι που συνέπεσε και με την αντικατάσταση της Alfasud από την 33), αλλά και απέκτησε το αναβαθμισμένο πάτωμα της 33 με νέα εμπρός ανάρτηση και σημαντικές αλλαγές στην πίσω, που μπορεί να παρέμεινε με άκαμπτο άξονα, αλλά τώρα οι δύο βραχίονες εδράζονταν πίσω από τον εγκάρσιο άξονα, για καλύτερο έλεγχο. Τα εμπρός δισκόφρενα που μέχρι τότε ήταν τοποθετημένα εσωτερικά, για χαμηλότερο φερόμενο βάρος, μετακόμισαν στους τροχούς. Αυτό όμως είχε και ένα μεγάλο πλεονέκτημα, γιατί το χειρόφρενο δεν ήταν πλέον στους εμπρός τροχούς, αλλά μεταφέρθηκε στους πίσω! Επίσης, απέκτησε και νέα πίσω φώτα, πιο μεγάλα αυτή τη φορά. Τέλος, προστέθηκε και η έκδοση Quadrifoglio Verde με τον 1.500άρη κινητήρα και αρκετές κοσμητικές βελτιώσεις, η απόδοση της οποίας έφτανε στους 105 ίππους.  

 

Καθημερινά

Πρώτα από όλα, ο μπόξερ κινητήρας των 1,3 λίτρων και των 86 ίππων είναι πραγματικό διαμάντι, που στηρίζεται πάνω στο κοντό κιβώτιο των πέντε σχέσεων για να αποδείξει τη ζωντάνια που μόνο κινητήρες με καρμπυρατέρ έχουν να επιδείξουν. Γεμάτες δύναμη και επιτάχυνση οι μεσαίες στροφές από τις 2.000 έως τις 5.000 rpm, όπου και λειτουργεί καθαρά και κινεί τη βελόνα του στροφόμετρου δαιμονισμένα. Ακόμη και στη καθημερινή κίνηση δεν υπολείπεται των κατά 40 χρόνια νεότερων, σύγχρονων μοντέλων.

Αν μάλιστα θελήσει κανείς πιο… μοντέρνος να σας ακολουθήσει σε κάποιο ανηφορικό δρόμο με συνεχείς στροφές, καλά θα κάνει να είναι προετοιμασμένος ακόμα και για ήττα! Η Sprint, παρά το μικρό της κινητήρα δεν πιάνεται σε δρόμους με στροφές, αλλά μην επιχειρήσετε το ίδιο στη κατηφόρα, γιατί τα φρένα θα δείξουν την ηλικία τους.

Η Sprint είναι (δεν λέμε ήταν, γιατί ακόμα είναι) ένα ευρύχωρο, φωτεινό αυτοκίνητο με διαστάσεις πόλης που θα καθίσει τέσσερεις και θα τους κινήσει στους δευτερεύοντες δρόμους της χώρας μας χωρίς να κουραστεί και χωρίς να αισθανθεί μειονεκτικά έναντι των σύγχρονων τετράτροχων. Και αυτό από μόνο του είναι ένας άθλος!