Οδηγική γνωριμία με μια Lancia Delta HF 4WD Group N

με μια ματιά

Η επόμενη μέρα στην μετά γκρουπ Β εποχή, βρίσκει τη Lancia πιο έτοιμη απ’ όλους τους κατασκευαστές. Η Delta HF 4WD ήταν το ιδανικό εκείνη τη στιγμή αυτοκίνητο, για τις ειδικές των ράλλυ.  

1987! H χρονιά των συνταρακτικών αλλαγών στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ραλλυ, στην προ WRC εποχή. Τα αυτοκίνητα του Group B είχαν ξεφύγει και προβλημάτιζαν ακόμα και τους λιγοστούς, μετρημένους στα δάχτυλα που είχαν τον τρόπο να τα τιθασεύσουν στις ειδικές. Κατασκευές πανάλαφρες και ωμές στον τρόπο έκφρασης, με άλογα παράλογα που ξεπερνούσαν τα 600 σε κάποιους αγώνες.

H Lancia είχε ήδη 5 χρόνια απουσίας από το τρόπαιο. Το τελευταίο παγκόσμιο πρωτάθλημα το είχε κερδίσει με την 037 το 1983, ενώ στην group B εποχή μπήκε καθυστερημένα με τετρακίνηση, στο πρόσωπο της S4, της οποίας όμως δεν πρόλαβε να λάμψει το άστρο. Η πολλά υποσχόμενη S4, μετά τον τραγικό απολογισμό της 2ας Μαΐου του 1986, όταν οι Toivonen / Cresto πήγαν να συναντήσουν τον Bettega στον ουρανό κατά τη διάρκεια του Tour de Corse εκείνης της χρονιάς, σύντομα θα έμπαινε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Η FISA (μετέπειτα FIA) κατάργησε το Grοup B και στο σύντομο χρονικό διάστημα μέχρι την έναρξη του επόμενου πρωταθλήματος, οι κατασκευαστές βρέθηκαν με μια σπαζοκεφαλιά. Η συμμετοχή της κάθε εταιρείας έπρεπε να γίνει υποχρεωτικά με 4θέσια αυτοκίνητα ευρείας και όχι περιορισμένης παραγωγής, σε τουλάχιστον 5.000 αντίτυπα εντός ενός 12μήνου (όταν για τα Group B ήταν μόλις 200).

Συγκυριακά για την Lancia η ευρείας παραγωγής Delta αποκτούσε τετρακίνηση εκείνη την χρονιά. Είχε ξεκινήσει την καριέρα της στις γρήγορες εκδόσεις με την τοποθέτηση υπερσυμπιεστή το 1983, στην μπροστοκίνητη Delta HF Turbo των 130 ίππων. Εν έτει 1986 η τετρακίνητη έκδοση HF 4WD, ήρθε τελικά σαν μάνα εξ ουρανού για τις ανάγκες που προκύπταν. Αισθητικά πολύ λίγο διέφερε από τα απλά μοντέλα, ξεχωρίζοντας μόνο από τα διπλά φώτα εμπρός.

Κάτω όμως από το family-look, το σύστημα τετρακίνησης που διέθετε ήταν πολύ εξελιγμένο για εκείνες τις ημέρες, με τρία διαφορικά και το κεντρικό επικυκλικό τύπου Ferguson να μοιράζει τη δύναμη 56/44  εμπρός-πίσω. Στον πίσω άξονα υπήρχε διαφορικό τύπου Torsen, το οποίο ήταν από τα πρώτα έξυπνα διαφορικά που ανίχνευε τη ροπή ή καλύτερα την έλλειψή της και μετέφερε πάντα τη δύναμη στο τροχό με την περισσότερη πρόσφυση, έως και 70%. Όσο για τις αναρτήσεις, αυτές συνέχισαν να είναι McPherson σε όλους τους τροχούς με αναβαθμισμένα όμως αμορτισέρ και φρένα.

Στην καρδιά του αυτοκινήτου ζούσε ο γνωστός δίλιτρος, τετρακύλινδρος κινητήρας που ήταν σχεδιασμένος από τον Lampredi, με τα αντίθετα περιστρεφόμενα αντίβαρα που τώρα με υπερσυμπιεστή έφτανε τους 165 ίππους και φυσικά ήταν πάντα εγκάρσια τοποθετημένος εμπρός. Στον κόσμο των αγώνων, η HF 4WD είχε εξελιχθεί σε ένα αυτοκίνητο full Grοup A με απόδοση περίπου 260 άλογα, σχεδόν εκατό επιπλέον (επισήμως, καθώς είχαν θεσπιστεί αυστηροί περιορισμοί) και με 390 Nm ροπής σε σχέση με τα 290 Nm της νορμάλ έκδοσης παραγωγής. Και όλα αυτά με βάση ένα αυτοκίνητο που είχε σχεδιαστεί το 1979 για να μεταφέρει 4 ή 5 άτομα με λιγοστές αποσκευές, δίχως βλέψεις για οτιδήποτε άλλο. Υπήρχε βέβαια και η Group N που έγραψε τη δική της ιστορία στα ράλλυ...

Ψαχουλεύοντας την Κυρία

Και ξαφνικά, μια ωραία πρωία, εμφανίζεται μπροστά στα ματιά μας ένα αυτοκίνητο του οποίου θαυμάζαμε τα περάσματα, ενίοτε στην τηλεόραση και μια φορά το χρόνο στα ελληνικά βουνά, εκείνη την εποχή. Μπορεί να μην ήταν το «Α», με τα χρώματα της Martini, όμως και αυτά της Totip μια χαρά εικόνα και αναμνήσεις ξυπνούν! Στο βιογραφικό του μοντέλου έχουν καταγραφεί τουλάχιστον 6 τερματισμοί σε αγώνες του ΠΠΡ το 1987, σε επίπεδο Ν4. Οι Alex Fiorio - Luigi Pirollo έφεραν την Lancia Delta HF στην 1η θέση της κατηγορίας 4 φορές και άλλες δυο στην 2η θέση, ώστε να κατακτήσουν το πρωτάθλημα της κλάσης σε παγκόσμιο επίπεδο εκείνη τη χρονιά. Με κερδισμένες 19 ειδικές στο σύνολο των αγώνων που συμμετείχε εκείνη την δοξασμένη χρονιά η Lancia HF 4WD.

Ήταν ένα πρωινό του Φλεβάρη όταν στρώθηκε μπροστά στα μάτια μας, στην πλατεία της Πεντέλης. Φίλος του gocar.gr και σεμνός για να φανερώσει την ταυτότητά του ο τυχερός ιδιοκτήτης, μας παραχώρησε για λίγο τα πηδάλια του Θρύλου της εποχής. Κάτω από τα χρώματα του πολέμου, η συγκεκριμένη Delta HF 4WD είχε ελάχιστες αλλαγές για την αγωνιστική της θητεία στις ειδικές, με τις κυριότερες να αφορούν την ασφάλεια του πληρώματος (ρολ-κεϊτζ, πυρόσβεση, ρεζερβουάρ ασφαλείας) και την ενίσχυση σε επίπεδο ανάρτησης (ελατήρια, αμορτισέρ, μπάρες θόλων).



Στο εσωτερικό, οι συνηθισμένοι διακόπτες και τα εργαλεία "εργασίας" του πληρώματος που συναντάς σε ένα αγωνιστικό, στολίζουν το εργοστασιακό ταμπλό και γενικά οι αλλαγές είναι ελάχιστες με βάση τους περιορισμούς της εποχής. Οι επενδύσεις δηλώνουν το παρών, ενώ ακόμα και το πίσω κάθισμα υπάρχει στη θέση του, κάτι που συνολικά διατηρεί το βάρος σε υψηλό επίπεδο (παραπάνω από 1.200 κιλά). Η απόδοση παραμένει στα εργοστασιακά πλαίσια και μόνο η αναπνοή και η εκπνοή του κινητήρα δηλώνει αλλαγές, χωρίς βέβαια συνταρακτική μεταβολή στον εργοστασιακό ήχο. Άλλωστε ακόμα και τα Group A της εποχής δεν τα άκουγες τότε στις ειδικές - ή μάλλον άκουγες κυρίως τον λιθοβολισμό που έτρωγε το κορμί τους, παρά τον κινητήρα τους. Τα φουσκώματα στα φτερά ήρθαν αργότερα στην HF Integrale και έδωσαν τη δυνατότητα για αυξημένα μετατρόχια και περεταίρω αλλαγές. Εδώ, στην HF 4WD, οι 14αρηδες τροχοί παραμένουν πρόσωπο με τα φτερά, όπως απαιτούσαν οι κανονισμοί και ουσιαστικά έχεις να κάνεις με ένα βελτιωμένο στα σημεία εργοστασιακό για αγωνιστική χρήση.


Κουμπωμένος και δεμένος στο μπάκετ του Fiorio βρίσκεσαι αντιμέτωπος με μια λοξή κολώνα και με ελαφρώς μετατοπισμένα προς τα δεξιά ποδωστήρια, όπως συνηθιζόταν στα ιταλικά της εποχής. Ο κινητήρας δεν προμηνύει με τον ήχο του ότι βρίσκεσαι σε αγωνιστικό αυτοκίνητο, όντας ζωηρός μεν αλλά χαμηλόφωνος. Το ίδιο νιώθεις και όταν επιταχύνεις, με τις μακριές σχέσεις και διαδρομές στο ελαφρώς λαστιχένιο σε αίσθηση κιβώτιο να σε κάνουν να αισθάνεσαι πολίτης και όχι πολεμιστής των ειδικών διαδρομών. Δεν σημαίνει βέβαια ότι είσαι ή νιώθεις αργός, κάθε άλλο! Με το μοτέρ σε διάθεση για στροφάρισμα, αλλά με την καλή του περιοχή τις μεσαίες, η HF 4WD προσφέρει γήινες επιδόσεις που με τα κατάλληλα χέρια σε πάνε ψηλά στους χρόνους των ειδικών διαδρομών. Η μαλακή ανάρτηση καμουφλάρει τις ανωμαλίες και διατηρεί την αυτοπεποίθηση να μην σηκώσεις το πόδι από το γκάζι, τη στιγμή που το γρήγορο τιμόνι εκτελεί τις εντολές μυαλού και χεριών, τοποθετώντας τα μούτρα άμεσα και με σαφήνεια εκεί που σημαδεύεις. Πίσω είναι πιο αναίσθητη η Delta, αν δεν προκαλέσεις την ουρά να ανοίξει την τροχιά της. 



Αλλά και τότε, αν έχεις λάστιχα και το οδόστρωμα κρατάει, θα προτιμήσει να επανέλθει στην οδήγηση με γραμμές, υποστρέφοντας ελαφρά στην έξοδο. Με δυνατό της σημείο το μπροστινό της τμήμα που αλλάζει άμεσα κατεύθυνση και προσφέρει πλούσια πληροφόρηση, αλλά και την τετρακίνηση που μαζεύει την χαμένη πρόσφυση, η HF 4WD εκμεταλλεύεται άριστα τη μαλακή οδήγηση με ροή και όχι με τσαμπουκάδες πίσω από τιμόνι. Τουλάχιστον στην παρούσα φάση οδήγησης, τη στιγμή της φωτογράφησης που η ανάρτηση και οι αντιστρεπτικές δεν διέπρεπαν σε σκληρότητα. Αν παρασυρθείς από το ρυθμό και ορμήσεις με ταχύτητα στη στροφή, εισπράττεις έντονες κλίσεις και νιώθεις τους εσωτερικούς τροχούς να ελαφραίνουν την σχέση τους με τον τάπητα. Το γεγονός ότι το αυτοκίνητο αμέσως μετά τη φωτογράφηση θα έμπαινε σε φάση προετοιμασίας για τον επόμενο αγώνα, ήταν ο λόγος που μας οδήγησε στην παράδοση στα στοργικά χέρια του ιδιοκτήτη. Διαφορετικά ακόμα θα ανεβοκατεβαίναμε το βουνό. Ίσως κάποια στιγμή μας ξαναδοθεί η ευκαιρία να την ξαναζήσουμε από μέσα την εμπειρία της Delta HF 4WD, αλλά μέχρι τότε θα απολαμβάνουμε τα περάσματά της στις ειδικές, όπου θα συμμετέχει στην κατηγορία των Ιστορικών. 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΕΥΗ ΠΕΡΡΑΚΗ