Alfa Romeo Alfetta GTV

AR 348 Azzuro LeMans είναι το χρώμα που για χάρη της ομορφιάς του έμπλεξα με τη σκουριά και συνεχίζω τον άνισο αυτό αγώνα.
"Μου παίρνεις το κορίτσι μου" είπε ο μονόφθαλμος αλκοολικός με αναρχικές πεποιθήσεις παππούλης, την άνοιξη του 2009, την ώρα που η Αλφέττα ανέβαινε τις ράμπες της οδικής. Ίσως βέβαια η πραγματικότητα να απέχει λίγο αφού μάλλον ο παππούλης έψαχνε κάποιον για να αυξήσει τις καταθέσεις του κατά 4000 ευρώ πουλώντας μια σχεδόν ολόσαπια Αλφέττα GTV που είχε να πάρει μπροστά από το '94 και επειδή όλα μπορούν να συμβούν τελικά, βρέθηκε ο κόπανος που πληκτρολογεί αυτή την ιστορία για να δώσει έστω 3000 ευρώ μετά από σκληρό παζάρι για να αγοράσει ένα αυτοκίνητο καθαρά λόγω χρώματος.

"Κανείς μαλακίες, από την Ιταλία μπορούμε να φέρουμε έτοιμη με 7000 ευρώ στην πόρτα μας και άπλα θα την ξεσκονίσεις", είπε ο φίλος Βασίλης. "Ο παππούς πίνει Piña colada στο Ακρωτήρι μαζί με νοικιασμένες Ρωσίδες με τα λεφτά που του έδωσες κορόιδο, είπε ο Δημήτρης". Όπως και αλλά σχόλια "¨συμπαράστασης" από φίλους όταν είδαν το  απόκτημα, εκτός του Θανάση που έχει 5 Alfa Romeo και είπε "καλό είναι" αλλά αυτός δεν πιάνεται, είναι πωρωμένος. 
Πρώτα βραδιά μαζί της τα έβγαζα στην πιλοτή προσπαθώντας να μαζέψω τα ασυμμάζευτα. Καλό πλύσιμο για να φαίνονται καλά τα σάπια της, να φύγει η "πέκορα" τόσων ετών όπως και κάτι αναπτήρες διαφημιστικούς από ξενοδοχεία ημιδιαμονής, καθώς και κάτι γυναικεία εσώρουχα που είχε ξεχάσει ο μάλλον (και) "άτακτος" πρώην ιδιοκτήτης της. Λάδια, νέα μπαταρία, παραφλού, τσεκάρισμα τα φώτα, αέρα στα λάστιχα, φρέσκια βενζίνη και επιτέλους βόλτα!

Θα΄θελα . . . 
Εκεί που νόμιζα ότι όλα ήταν εντάξει και απολάμβανα τον ήχο του μοτέρ από την τρύπια εξάτμιση που έκανε την Αλφεττα να ακούγεται σαν V8, το μοτέρ όρχησε να κάνει διακοπές, η τάση των φώτων χαμήλωσε και η σκέψη να μείνω 3 τα ξημερώματα (χωρίς να έχω κάνει οδική βοήθεια) στα βουνά μετατράπηκε σε φόβο. Αναστροφή γρήγορα, σβηστός στις κατηφόρες, φωτά ραδιόφωνο σβηστά στην ευθεία και τάμα να ανάψω λαμπάδα στη Mitsuba που φτιάχνει τις μπαταρίες. Γύρισε όμως η κακομοίρα και έπεσε σε κώμα έξω από το σπίτι.
Το επόμενο πρωί έβαλα νέα μπαταρία και υπό βροχή την πήγα στο συνεργείο αφού πλέον ήταν "ιατρικό" το ζήτημα και δεν μπορούσα να κάνω κάτι. ‘’Κάνε την να δουλέψει και φτιάξε ότι δεις χαλασμένο" ήταν αυτά που είχα να πω στον φίλο μηχανικό και εξαφανίστηκα. Μετά από λίγες ήμερες που βρέθηκα πίσω στο συνεργείο το κορίτσι πλέον ανέπνεε πάλι, ακούγονταν μάλιστα πολύ κεφάτη και φτωχότερος πλέον κατά 1200 ευρώ (αν θυμάμαι καλά) ξεκίνησα για τον φανοποιό πάντα με βροχή.

Το story της ανακατασκευής 
Δεν θα έκανα ολική ανακατασκευή στο σασί, δεν υπήρχαν τα χρήματα που χρειάζεται μια σωστή ανακατασκευή στη λαμαρίνα όποτε αναγκαστικά έκανα αυτό που λένε οι Άγγλοι Rolling restoration. Ενώ από τα μαρσπιέ, ράμφη και φτερά το αυτοκίνητο ήταν ολόσαπιο, ευτυχώς από πατώματα και πόρτες δεν είχαμε να ασχοληθούμε καθόλου. Από κάτω είχε περιέργως γλιτώσει τα πασαρίσματα που έκαναν οι φανοποιοί όποτε ξέραμε ότι δεν μας έκρυβε κάτι το αυτοκίνητο.
Ο Χρήστος έπιασε αμέσως δουλειά, την πρώτη εβδομάδα δεν πήγα καθόλου γιατί έκοβε σάπια και δεν άντεχα να τη δω με κομμένα κομμάτια! 
Δεύτερη εβδομάδα με ενημέρωσε ότι οι βαρβαρότητες τελείωσαν και την είδα με ολοκαίνουργιες λαμαρινίτσες οπού χρειάζονταν φτιαγμένες από τα χεριά του για να γλυτώσουμε τα 800 ευρώ που χρειαζόντουσαν για να αγοράσουμε έτοιμα κομμάτια.
Τρίτη εβδομάδα ο ίδιος ο Χρήστος έβριζε στο τηλέφωνο γιατί ασχολούνταν με ένα δυνατό χτύπημα που είχε το κορίτσι στο πίσω αριστερό φτερό και τον δυσκόλευε πολύ. Στο τέλος αυτής της εβδομάδας, παρασκευή μεσημεράκι πήγαμε στον φούρνο για να λάμψει πάλι η κοπέλα!
Κοπάνα από το γραφείο και περιμένω έξω από τον φούρνο κοιτώντας από το παράθυρο τον βαφέα να της δίνει πάλι λάμψη βάφοντας την στο χρώμα που την ερωτεύτηκα.
Πίσω στο φανοποιό την επόμενη μέρα και αρχίζουμε να την "ντύνουμε" με τα νίκελ της, τον γυαλισμένο θυρεό της, τους προφυλακτήρες της κλπ. Ορισμένα ανταλλακτικά μας καθυστέρησαν παρά πολύ γιατί πλέον δεν βρίσκονται εύκολα, όπως για το νίκελ του πίσω τζαμιού που ψάχναμε όλο τον κόσμο μέσω διαδικτύου για να το βρούμε και ευτυχώς το βρήκε ο πολύ καλός φίλος Βασίλης στο γερμανικό ebay.
Πάντα με βροχή εννοείται, επιστρέψαμε σπίτι. Την πάρκαρα εκτός γκαράζ έτσι για το ‘’γαμώτο’’ το πρώτο βραδύ, αφού "ο ασάπιστος την βροχή δεν την φοβάται . . . πλέον".
Το σαλονάκι της ήταν πολύ καλό εκτός από ένα σκίσιμο στο κάθισμα του οδηγού που ευτυχώς ο Θανάσης έδωσε τη λύση κάνοντας μου δώρο ένα κάθισμα με ίδιο ύφασμα ώστε να το χαλάσω για να φτιάξω το δικό μου.

Στιγμές από χρυσάφι!
Οι πρώτες βόλτες όρχησαν, τα χεράκια του Κυρίου (με Κ κεφάλαιο, τεράστιο!) Παναγιώτη, μηχανικού Άλφα και κατόχου GTV έκαναν μαγικά για να διορθώσουν λάθη,  μικροβιακές ασθένειες αλλά και βελτιώσεις που έγιναν ώστε η Αλφέττα να μου δίνει μόνο χαμόγελο πλέον.
Από τον χειμώνα του 2010 η Αλφέττα κυκλοφορούσε κανονικά πλέον με εκδρομές στην Ελληνική επαρχία, βόλτες βραδινές στο κέντρο της πόλης και κάθε ευρώ που περίσσευε γίνονταν δώρα προς αυτήν ώστε να γίνει ακόμη καλύτερη. 
Το καλοκαίρι του 2011 πηρά ερωμένη (Αλφέττα) και συμβία (Λυδία) και μετά τις διαβεβαιώσεις του Κυρίου Παναγιώτη ότι "δεν θα μείνει", φύγαμε ταξίδι εκτός συνόρων. 3000 χιλιόμετρα, 2 χώρες, 7 πόλεις οι τρεις μας. Βγήκε στην autostrata να ξεμουδιάσει, βόλταρε στο Μονακό, λιάστηκε στο Saint Tropez, ήπιε εσπρεσσάκι στη Λίμνη της Γκάρντα παρέα με spiderακια που οι Ιταλοί τα είχαν βγάλει για ξεμούδιασμα, και φυσικά πέρασε από το Μαρανέλο εκεί που γεννιούνται οι κόρες της.
Γυρνώντας μόλις μπήκαμε στο καράβι την αγκάλιασα και της έδωσα ένα γλυκό φιλί στον ουρανό ευχαριστώντας την που δεν έκανε τσαλιμάκια. Η Λύδια διέκοψε την τρυφερή στιγμή με την κούκλα λέγοντας μου με απάθεια "αφού είπε ο κύριος Παναγιώτης ότι δεν θα μείνει"!
Το 2012 βρήκε το κορίτσι χτυπημένο από την κρίση και οι πινακίδες της κατέληξαν στην εφορία. Δικαιολογήθηκα ότι αφού φεύγω φαντάρος ταξίδι δεν θα κάνουμε φέτος, όποτε να ξεκουραστεί για να έχει δυνάμεις του χρόνου που πάλι θα περάσουμε τα σύνορα. Περιμένω πινακίδες ιστορικού αυτοκίνητου, δεν μου αρέσει όμως, όπως σίγουρα δεν αρέσει και σε αυτή, γιατί ξέρουμε και οι δυο πως είναι μάχιμη κοπέλα και θέλει πινακίδες καθημερινής κυκλοφορίας. Υπομονή κορίτσι μου, το σκοτεινό τούνελ έχει πάντα έξοδο στο φως . . .