Πρώιμος Ιάπωνας.

Το έβλεπα χρόνια παρκαρισμένο εκεί πίσω από το πρώτο νεκροταφείο, ακίνητο να χρησιμοποιείται σαν βάση σκουπιδιών. Δεν ήταν ένα θλιβερό απομεινάρι, αλλά το έβλεπες ότι ήταν ακίνητο για χρόνια. Το ήξερα ότι ήταν λάθος μου και ότι τελικά θα το μετάνιωνα. Πείρα όμως θάρρος και χτύπησα τη πόρτα του κοντύτερου σπιτιού. Την άνοιξε ένας παππούς.

_«Είναι δικό σας το αυτοκίνητο, ξέρετε θα ήθελα να το αγοράσω!» Με εξέτασε καλά-καλά. _«Θα το φτιάξεις;» με ρώτησε.

_«Φυσικά, θα πάρει λίγο χρόνιο, αλλά θέλω να το φτιάξω.»

_«Χάρισμά σου!» Έτσι απέκτησα ένα Honda N600, από τις μέρες που η Honda ήταν περισσότερο «μοτοκατασκευαστής» και λιγότερο «αυτοκινητοκατασκευαστής». Άλλωστε αυτό φαίνεται και στις τεχνολογικές επιλογές του αυτοκινήτου, που χρησιμοποιεί ένα δικύλινδρο, παράλληλο, αερόψυκτο κινητήρα, τοποθετημένο κατά τον διαμήκη άξονα εμπρός, που προέρχεται από μοτοσυκλέτα στα 600 κ.εκατ. με τα υπόλοιπα στοιχεία του να είναι ένα μείγμα μοντέρνου και ξεπερασμένου, αφού εμπρός χρησιμοποιεί McPherson με λιλιπούτεια δισκόφρενα και πίσω άκαμπτο άξονα  με ημιελλειπτικά φύλα σούστας.

Το πήρα λοιπόν, το φόρτωσα στο γερανό γεμάτος χαρά και πάνω στη… νεανική μου τρέλα, έκανα το μεγάλο λάθος, δηλαδή να το λύσω στα εξόν συνετέθη! ‘Έφτιαξα μάλιστα και μια μεγάλη λίστα από τα ανταλλακτικά που απαιτούνταν για την αναπαλαίωση, αλλά όπως  έγραψα τη λίστα, έτσι και έμεινε: ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ ΑΝΑΤΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΠΟΥΘΕΝΑ! Μου απέμεινε λοιπόν μια στοίβα από ανταλλακτικά!

Αποκαρδιώθηκα, αλλά ποτέ δεν έπαψα να προσπαθώ, ώσπου μια μέρα έπεσα σε μια αγγελία αναρτημένη στο e-bay. Κάπου στη Γερμανία πουλιόταν ένα τέτοιο αυτοκίνητο στη τιμή των 800 ευρώ. Βέβαια ήταν πιο εύκολο να το αγοράσεις παρά να το φέρεις στην αυλή σου. Ευτυχώς με έσωσε ο φίλος μου ο Γιώργος που τότε έκανε εισαγωγές αυτοκινήτων από τη Γερμανία. Μετά από παρακάλια συμφώνησε να πάει το φορτηγό του από το χωριό του πωλητή και να το παραλάβει.

Σιγά μην ήταν τόσο εύκολα τα πράγματα. Γιατί πρώτα από όλα  οι δρόμοι στα γερμανικά χωριά είναι πολύ στενοί για πράκτορα με επικαθήμενη νταλίκα μεταφοράς αυτοκινήτων και δεύτερο γιατί λόγο των φτωχών γερμανικών μου (παρά τα πολυετή πάρε-δόσε με φροντιστήρια) δεν κατάλαβα ότι η αγγελία δεν αναφερόταν σε ένα αυτοκίνητο, αλλά σε τρία! Άντε πάλι παρακάλια, άντε πάλι υποσχέσεις. Τελικά για να σταματήσω να κλαίω, ο Γιώργος αναγκάστηκε να κατεβάσει ένα από τα αυτοκίνητά του και να το παρατήσει στη Γερμανία, με στόχο να το περιμαζέψει στην επόμενη γύρα και ούτε που μπορείτε να φανταστείτε το τι άκουσα από τον οδηγό που αναγκάστηκε να σέρνει τα τρία αυτά αυτοκίνητα με τα κολλημένα φρένα και τα κλαταρισμένα λάστιχα για να τα ανεβάσει στη νταλίκα. Ούτε που θέλετε να το φανταστείται.

Τελικά πάντως τα αυτοκίνητα έφτασαν στην αυλή μου, αν και τελικά μου στοίχισε λίγο παραπάνω. Τώρα είχαμε από όλα, κινητήρες, αναρτήσεις, φρένα ταπετσαρίες, πίνακες οργάνων, όλα σε καλή κατάσταση, εκτός από τα μεταλλικά μέρη που ήταν αξιοθρήνητα. Τώρα και μόνο τώρα μπορούσαμε να ασχοληθούμε με την ανακατασκευή. Και πρώτα η καρότσα που μετακόμισε στον «ειδικό μάστορα» για τα περαιτέρω, αφού πρώτα πάνω της δεν παρέμεινε ούτε βίδα. Όχι ότι είχε λίγη δουλειά, αλλά τουλάχιστον δεν είχε σάπιες επιφάνειες και η όποια σκουριά ήταν τοπική και εύκολα επισκευάσιμη. Τα καλά των ζεστών ελληνικών θερμοκρασιών, σε αντίθεση με τα αλάτια των γερμανικών δρόμων που κατατρώγουν τα μέταλλα.

Αλλά αν η καρότσα ήταν μια σχεδόν κλασική αποστολή επισκευής (χρειάστηκε πάντως αγώνας μέχρι να βρούμε τη σωστή απόχρωση και τη ποιότητα του χρώματος εκείνων των ημερών), ο κινητήρας ήταν άλλο… καπέλο. Και αυτό γιατί κανείς μηχανικός αυτοκινήτων δεν ήθελε να αναλάβει την επισκευή του. Έτσι χρειάστηκα τις γνωριμίες μου από τον χώρο των δύο τροχών και έτσι η επισκευή τελικά αποδείχτηκε και αυτή πιο εύκολη από ότι αρχικά φαινόταν. Βέβαια χρειάστηκε να κατασκευάσουμε έμβολα και να φτιάξουμε στο χέρι τις φλάντζες, αλλά αυτά είναι πλέον εύκολα πράγματα στις μέρες μας.

Που έχουμε φτάσει λοιπόν; Έχουμε ένα ωραιότατο βαμμένο πλαίσιο και έναν επισκευασμένο κινητήρα, αλλά μην νομίζετε ότι η πολύ δουλειά έχει γίνει, το αντίθετο, γιατί από εδώ και εμπρός αρχίζει το προσωπικό μου «τρέξιμο» για τη λεπτομέρεια, τη βιδούλα που λείπει, κλπ, κλπ!  Θα σας κρατώ ενήμερους για την εξέλιξη του δράματός μου!