Οδηγούμε Mitsubishi Sapporo

Σπάνια ψάχνει κανείς κλασικά αυτοκίνητα στο νησί του Ανατέλλοντος Ηλίου. Και όμως κάποιες πολύ ειδικές εκδόσεις θα μπορούσαν να φορέσουν αυτό τον τίτλο. Αυτή εδώ όμως δεν είναι μια τέτοια περίπτωση.

 

Τα κλασικά (ακόμα και με τη πιο πλατιά περιγραφή) αυτοκίνητα που μας έρχονται από την Ιαπωνία είναι ελάχιστα με πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτά των Datsun 240Z και Mazda Cosmo, αλλά από εκεί και πέρα οι επιλογές αρχίζουν και στενεύουν.

Ώσπου μια μέρα μας πλησίασαν και μας ρώτησαν: «Έχω ένα Mitsubishi Sapporo, θα σας ενδιέφερε;» «Ένα τι;» «Ένα Mitsubishi Sapporo!» «Που το βρήκατε;» «Μεγάλη ιστορία!» «Γιατί όχι.»

 

Ιστορία

Το Galant Σ, γνωστό περισσότερο από το χαρακτηριστικό ελληνικό «Σ» , ήταν από τα πιο γνωστά αυτοκίνητα της Mitsubishi στη χώρα μας, αλλά όχι για πολύ καλό λόγο αφού για πολλά χρόνια αποτέλεσε το βασικό αυτοκίνητο της ελληνικής αστυνομίας, κάτι που δεν βοήθησε στην εικόνα του. Έζησε πάντως από το 1976, έως το 1980 και έχτισε την εικόνα της Mitsubishi σαν μια από τις πιο αξιόπιστες εταιρείες, αποκτώντας το κοσμητικό «σκυλιά»! Μάλιστα σε μια περεταίρω μετενσάρκωσή του, όταν πλέον σταμάτησε να παράγεται από την Mitsubishi, εμφανίστηκε και σαν Stellar κατασκευασμένο από την Hyundai στα πρώτα της βήματα.

Μάλιστα τα ονόματα που πήρε κατά καιρούς αξίζουν παράθεσης αφού εκτός από Eterna και Lanbda  εμφανίστηκε ακόμα σαν Chrysler Scorpion, σαν Dodge Challenger, αλλά και σαν Plymouth Sapporo, ενώ σε πολλές αγορές σαν Galant εμφανίζονταν το δικό μας Colt.

Μάλιστα το 1987 η Mitsubishi επανέφερε και πάλι το όνομα, αλλά αυτή τη φορά το αυτοκίνητο είχε πλέον τη κίνηση εμπρός. 

Ας μην ξεχνάμε ότι τότε οι made in USA κατασκευαστές, είχαν βασικά προβλήματα μικρών αυτοκινήτων πιεζόμενοι από τους Ιάπωνες και γι’ αυτό βλέπετε τη προσπάθεια συγχώνευσης μοντέλων, όπως αυτή της Mitsubishi με τη Chrysler σε ένα joint-venture που είχε δημιουργήσει την Diamond Star Motors με την Dodge πιο σπορ και την Plymouth πιο πολυτελείας, ενώ ταυτόχρονα έκανε και η Mitsubishi την είσοδό της στην Αμερικάνικη αγορά.  

Τεχνολογικά ήταν ένα απόλυτα κλασικό, πλούσιο σε διαστάσεις αυτοκίνητο με μήκος 4,330 μέτρων και μεταξόνιο 2,515 μέτρων με κινητήρα εμπρός και κίνηση πίσω.

Η σχεδίασή του θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως απλή με μεγάλες επίπεδες επιφάνειες και μάλιστα λέγεται ότι ο Giugiaro είχε βάλει το χέρι του στη σχεδίαση.

Οι αναρτήσεις πάντως ήταν αρκετά εξελιγμένες με διπλά ψαλίδια εμπρός και άκαμπτο πίσω άξονα που όμως ήταν καλά στηριγμένος με διαμήκης βραχίονες πάνω σε ελατήρια.

Οι κινητήρας πάλι είναι ένας απλοί τετρακύλινδροι εν σειρά τοποθετημένοι κατά τον διαμήκη άξονα εμπρός με ένα εκκεντροφόρο επικεφαλής και δύο βαλβίδες ανά κύλινδρο, αρχίζοντας από τα 1,6 λίτρα.

Το 1980, οπότε και αναφέρεται ως «δεύτερη γενιά», το αυτοκίνητο αναβαθμίστηκε με νέα πίσω ανάρτηση που αποτελούνταν από τέσσερις βραχίονες και ήταν πλέον ανεξάρτητη

Και μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια, γιατί σαν κεραία το αυτοκίνητο χρησιμοποιεί όλο το πίσω καπάκι του χώρου αποσκευών!

 

Sapporo

Πάντως το Sapporo του 1976 αποτελεί μια ξεχωριστή σχεδιαστική περίπτωση, βασιζόμενο όμως πάντα στα μηχανικά μέρη του Galant Σ και να τονίσουμε ότι η Mitsubishi το περιέγραφε σαν ένα «προσωπικό ποιοτικό μεταφορικό μέσο» και όχι σαν coupe, που αυτή τη θέση κατείχε το Celeste. Έτσι η σχεδίασή του θα πρέπει να χαρακτηριστεί σαν τριών όγκων με δύο πόρτες και βασικά οπτικά χαρακτηριστικά που προέρχονταν από την αμερικάνικη αγορά στην οποία απευθύνονταν άλλωστε (ήταν επιτυχία και στην Αυστραλία) και που ταυτόχρονα ήταν κυρίαρχη και στην Ιαπωνική αγορά.

Τα «μισά» πίσω πλαϊνά παράθυρα και οι πόρτες χωρίς πλαίσιο είναι καθαρά αμερικάνικα στοιχεία, όπως άλλωστε και τα χωνευτά εμπρός φώτα. Εσωτερικά πάλι η σχεδίαση είναι και αυτή καθαρά ιαπωνικο-αμερικάνικη με μεγάλα όργανα που «τρυπούν» τον πίνακα (υπερπλήρης ο εξοπλισμός σε όλα τα επίπεδα) και η ποιότητα είναι αυτή η παλιά καλή ιαπωνική με το πολύ πάντα πλαστικό να καλύπτει τα πάντα.

 

Στο δρόμο

Το αυτοκίνητο ήταν του 1978 και πραγματικά τέλειο. Απίστευτο που ένα τέτοιο αυτοκίνητο είχε διασωθεί σε τέτοια κατάσταση. Και το λέμε αυτό γιατί επί της ουσίας, το Sapporo δεν αποτελεί ένα αυτοκίνητο κλασικής αξίας ώστε να αξίζει τόσο μεγάλης αγάπης και προσοχής.

Να το επαναλάβουμε λοιπόν με θαυμασμό, το αυτοκίνητο ήταν τέλειο μέσα και έξω!

Μάλιστα  ακολουθούσε την χρωματική επιλογή εκείνων των ημερών που δεν ήθελε χρωματικές αντιθέσεις μέσα και έξω, με αποτέλεσμα το αυτοκίνητο να είναι γκρι εξωτερικά, αλλά και γκρι εσωτερικά, κάτι που σήμερα φαίνεται περίεργο.

Στο δρόμο είναι χαρακτηριστικό των ημερών του, «πλέοντας» πάνω στις μαλακές του αναρτήσεις με κίνηση πίσω και τετρακύλινδρο κινητήρα 1,6 λίτρων που απέδιδε μόλις 75 ίππους, που όμως είναι ιδιαίτερα ροπάτος, ενώ το κιβώτιο ταχυτήτων διαθέτει εκείνο το γλυκό ξεχασμένο κούμπωμα των ιαπώνων.

Οι χώροι τέλος είναι υπεραρκετοί εμπρός και πίσω ικανοποιητικοί με καλή ορατότητα γύρω-γύρω και ο χώρος αποσκευών μεγάλος, αν και το κατώφλι είναι ψηλά.

Πιεζόμενο δεν αισθάνεται καλά πάνω στις μαλακές του αναρτήσεις, αλλά πάλι δεν διαθέτει τους ίππους για να το φέρει σε δύσκολη θέση και το χωρίς υποβοήθηση, αλλά και αίσθηση τιμόνι συμβάλει και αυτό στην μαλθακή γενικότερη αίσθηση του.

Είπαμε η Mitsubishi το περιέγραφε σαν «personal luxury car». Θα μπορούσε να ήταν ένα «κλασικό αυτοκίνητο». Όχι, γιατί  πάνω από όλα απουσιάζει η προσωπικότητα, αλλά αυτό δεν του αφαιρεί τίποτα από την διαφορετικότητά του.