Η σχέση μου με μια κυρία

Από μικρός αγαπούσα τα κλασσικά αυτοκίνητα και ιδιαίτερα αυτά που είχαν... καμπύλες. Όταν μεγάλωσα, μου άρεσε όπου έβρισκα παλιά αυτοκίνητα να τα βγάζω φωτογραφίες. Έτσι, μέσα σε περίπου 30 χρόνια μάζεψα τόσες φωτογραφίες που γέμισα 5 άλμπουμ. Βέβαια, τότε δεν υπήρχαν οι ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές και όλες οι φωτογραφίες ήταν τυπωμένες σε χαρτί. Όποτε έβρισκα χρόνο μου άρεσε πολύ να τις χαζεύω. Πάντα όμως η ματιά μου σταματούσε σε αυτές με το αστέρι!!! Πάντα οι μερσέντες με γοήτευαν περισσότερο από κάθε άλλο αυτοκίνητο και ονειρευόμουν ότι ίσως κάποτε καταφέρω να έχω και εγώ μία. Δεν με ενδιέφερε κάποιο συγκεκριμένο μοντέλο, αλλά συμπαθούσα αυτά της δεκαετίας του '60. Κάποια μέρα του χειμώνα το 2003, βλέπω σε μια έκθεση αυτοκινήτων να πωλείται μια W 110 του '66. Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος. Χωρίς δεύτερη σκέψη, την αγοράζω. Την επομένη το πρωί έχουμε ραντεβού στη ΔΟΥ για την μεταβίβαση. Εκεί διαπιστώνω ότι το αυτοκίνητο ήταν της οικογένειας του πρώην προωθυπουργού Γ. Ράλλη. Ρωτώ τον έμπορο πως και το πούλησαν και μου λεει οτι οι συγγενείς του το αντάλαξαν για ένα... Suzuki. Λέω μέσα μου, "έλεος!!! Τέτοια ανταλαγή;;;". Αλλά από την άλλη χάρηκα γιατί έτσι ήρθε στα χέρια μου. Έτσι, άρχισε η σχέση μου με την κυρία. Σιγά σιγά την ξεσάπισα, την έβαψα, την γυάλισα και τώρα την απολαμβάνω. Όταν πηγαίνουμε τις βόλτες μας, ακούω το μοτέρ της να μου μιλάει.  Δεν την αλλάζω με τίποτα, η σχέση μας είναι πολύ δυνατή. Μου στοιχίζει κάτι παραπάνω, αλλά χαλάλι της. Δεν με έχει προδώσει ποτέεεε!!!!