ΟΔΗΓΟΥΜΕ: Ford Taunus P1 12M

Να ένα παρεξηγημένο classic. Και το τονίζουμε αυτό, γιατί αν και το πρώτο αυτό Taunus (δεύτερο στη πραγματικότητα) κυκλοφόρησε σε χιλιάδες αντίτυπα ελάχιστα έχουν παραμείνει εν ζωή γιατί λίγοι ήταν αυτοί που θεώρησαν ότι άξιζαν τον κόπο της συντήρησης ή αναπαλαίωσης, καταλήγοντας έτσι στις μάντρες για παλιοσίδερα. Και όμως τα αυτοκίνητα αυτά της δεκαετίας του ‘50, τα αργά και πολύ αστικά έχουν τη δική τους αξία, γιατί ουσιαστικά αποτελούν τη πρώτη προσπάθεια των κατασκευαστών για αυτοκίνητα μαζικής παραγωγής, ώστε να κινήσουν την ανερχόμενη αστική τάξη μετά τον δεύτερο μεγάλο πόλεμο. Μπορεί να μην είναι ένα «glamorous classic», είναι ένα όμως πραγματικό κλασικό αυτοκίνητο, από αυτά που οδηγούσε η ανερχόμενη μεταπολεμική μεσαία τάξη. Ένα πραγματικά ενδιαφέρον αυτοκίνητο

Ιστορία

Η παραγωγή του ξεκίνησε το 1952 και αν θυμάστε εκείνο το πρώτο Taunus 12M είχε τη χαρακτηριστική υδρόγειο σφαίρα στη… μύτη του, ονομαζόμενο  Weltkugeltaunus και το οποίο έζησε μέχρι το 1958. Ακολούθησε μια σχεδιαστικά βελτιωμένη έκδοση πάντα όμως πάνω στα ίδια μηχανικά μέρη και η οποία αντικαταστάθηκε από το ανατρεπτικό P4 που είχε (για λίγο) την κίνηση εμπρός.

Όταν παρουσιάστηκε στη γερμανική αγορά χαρακτηρίστηκε σαν μοντέρνο με αυτοφερόμενο πλαίσιο «ponton», δηλαδή τριών όγκων, γιατί μέχρι τότε ήταν μόνο η Borgward, που από το 1949 είχε παρουσιάσει αντίστοιχη σχεδίαση σε μέρες που ακόμα οι Opel, Volkswagen και Auto Union βασίζονταν σε προπολεμικά σχέδια.

Το πρώτο 12Μ σχεδιάστηκε στις Η.Π.Α. και η σχεδίασή του βασίστηκε στο Studebaker που τότε ήταν ότι πιο μοντέρνο σχεδιαστικά είχε να επιδείξει η αυτοκινητοβιομηχανία της Βορείου Αμερικής. Οι σχεδιαστές στη Κολονία έκανα μια φιλότιμη προσπάθεια να προσαρμόσουν την αμερικάνικη αισθητική στα ευρωπαϊκά γούστα και ενώ το Studebaker εμπρός διέθετε… μύτη με προπέλα αεροπλάνου (1), στο 12Μ αντικαταστάθηκε από υδρόγειο σφαίρα. Σίγουρα μια αισθητική έκπληξη. 

Το σχέδιο μάλιστα απαιτούσε η κατασκευή του να είναι αυτοφερόμενη πλέον ακλουθώντας τον δρόμο που άνοιξε το Opel Olympia το 1937, αλλά η Ford Cologne δεν είχε εμπειρία κατασκευάζοντας μόνο ελαφρά φορτηγά και όταν κανείς από τους γερμανούς ανταγωνιστές δεν θέλησε να τη βοηθήσει, αυτή ζήτησε βοήθεια από τη Γαλλία στο να στήσει τις γραμμές παραγωγής. Το αυτοκίνητο τελικά παρουσιάστηκε ως Ford Taunus12M και αποδείχτηκε εμπορική επιτυχία και μέχρι να χάσει την υδρόγειο απόν τη μύτη του το 1959 είχε πουλήσει 247.174 αντίτυπα μαζί με 127.942 από τα μεγαλύτερα 15Μ.

Το αυτοκίνητο πάντως ποτέ δεν απέκτησε τέσσερις πόρτες ακόμα και στην έκδοση Kombi, ενώ αντίθετα… έχασε την οροφή σαν Cabriolet. Ο μικρός κινητήρας του 12 που άλλωστε αντιστοιχούσε στον κυβισμό του, προέρχονταν από βρετανό προπολεμικό προπάππο του που είχε φορεθεί στο Ford Eifel  toy 1935, ήταν τετρακύλινδρος εν σειρά και υδρόψυκτος 1.172 κ.εκατ. με πλευρικές βαλβίδες, σίγουρα όχι ότι μοντέρνο ακόμα και γα εκείνες τις ημέρες. Απέδιδε 38 ίππους στις 4.250 σ.α.λ. με 74 Nm ροπής στις 2.200 σ.α.λ., που του έδινε τελική 112 χλμ./ώρα, ενώ το 1955 υπήρξε και μεγαλύτερη έκδοση 1.498 κ.εκατ. με 55 ίππους και επικεφαλής βαλβίδες.

Επίσης και το κιβώτιο ταχυτήτων δεν ήταν και αυτό ότι πιο μοντέρνο με τέσσερις μόνο σχέσεις (3+1) με το μοχλό στη κολώνα, αλλά αντίθετα ήταν και αυτό ένας τεχνολογικός αναχρονισμός που άλλαξε το 1953, οπότε και απέκτησε μια σχέση ακόμα, ενώ οι τροχοί παρέμειναν και αυτοί 13 ιντσών με περιφερικές ζάντες, οι οποίες βίδωναν στο στεφάνι πάνω στα τέσσερα ταμπούρα. Ευτυχώς οι εμπρός τροχοί διέθεταν ανεξάρτητη ανάρτηση, κάτι που βοηθούσε πολύ στην άνεση, γιατί πίσω είχε παραμείνει ο άκαμπτος άξονας με ημιελλειπτικά φύλα σούστας.

Το μήκος του δεν ξεπερνούσε τα 4,060 μ. με το μεταξόνιο στα 2,489 μ. και το βάρος, ανάλογα με την έκδοση, ήταν από 850 έως 930 κιλά. 

Το 1958 το αυτοκίνητο απέκτησε νέα μονοκόμματη μάσκα και έχασε την υδρόγειο, ενώ απέκτησε διχρωμία στο πλάι αποκτώντας το χαρακτηριστικό όνομα «Seitenstreifentaunus», μέχρι και το τέλος της παραγωγής του το 1962.

Στο δρόμο

Ανακαλύπτεις πως είναι ένα αυτοκίνητο του 1960, με το αυτοκίνητο της παρουσίασής μας αυτής να είναι εξαιρετικά αναπαλαιωμένο με αυθεντικά μέρη και πολύ συναισθηματική αγάπη. Πρώτα από όλα είναι αργό με τα σημερινά δεδομένα και το τριάρι κιβώτιο δεν βοηθά και αυτό. Επίσης είναι πολύ μαλακό, γέρνοντας στις στροφές και τα φρένα είναι τέσσερα ταμπούρα, αλλά εδώ σταματά η οποιαδήποτε κριτική, ενώ πάντα θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι τα αυτοκίνητα αυτά αν και κατασκευάστηκαν να διανύουν χιλιάδες χιλιόμετρα, ποτέ δεν σχεδιάστηκαν για τους σημερινούς δρόμους και εκείνες τις ημέρες του ’50 ο χρόνος δεν ήταν το απόλυτο μέτρο ενός ταξιδιού, αλλά το ίδιο το ταξίδι.

Κινούμενος σήμερα με ένα αυτοκίνητο 38 ίππων ανακαλύπτεις πόσο αγχολυτικό και ευχάριστο είναι, ξέροντας ότι δεν βιάζεσαι. Επίσης ανακαλύπτεις το πόσο καλά κατασκευασμένο είναι, δεν τρίζει και δεν χτυπά στις λακκούβες. Θα το χαρακτηρίζαμε σαν πολύ άνετο, οι χώροι είναι πολύ ικανοποιητικοί, αν και διπλώνει μόνο η πλάτη, με τη βάση του εμπρός κάθισμα να είναι μονοκόμματη. Ο χώρος αποσκευών πάντως είναι μεγάλος και γενικά το αυτοκίνητο σου δίνει την αίσθηση ότι μπορεί να κινείται για… πάντα χωρίς προβλήματα.

Αυτή ήταν η πρώτη αυτοκίνηση των αστών και η εμπειρία της δεν ήταν καθόλου απογοητευτική αν και η τεχνολογία που την στήριζε δεν ήταν αιχμής. Αλλά είπαμε, ποιός ενδιαφερόταν για τεχνολογία αιχμής εκείνες τις ημέρες, ήταν ευτυχής μόνο και μόνο που μπορούσε να κινηθεί ανεξάρτητος!