Βασιλιάδες για μία ημέρα @ TATOI ΦΙΛΠΑ CIRCUIT

Και πάνω που είχαμε κατασταλάξει πριν μερικούς μήνες, παρέα με τον οδηγό, για τον αριθμό των αγώνων που θα συμμετάσχουμε φέτος, ήρθε η ανακοίνωση της ΦΙΛΠΑ για εορτασμό των 40 χρόνων της, με αγώνα στο Τατόι. Όχι στα εγκαταλελειμμένα ανάκτορα της ελληνικής βασιλικής οικογένειας, αλλά στο αεροδρόμιο της Πολεμικής Αεροπορίας που διαμορφωνόταν κατάλληλα τις προηγούμενες δεκαετίες για να φιλοξενεί αγώνες ταχύτητας. Η αλήθεια είναι ότι εμείς δεν προλάβαμε οτιδήποτε από τους τότε αγώνες στο Τατόι. Διαβάζοντας όμως ένα άρθρο με την ιστορία των αγώνων, είδαμε σε μία φωτογραφία από αγώνα του 1962 ένα Austin Healey 3000 στη γραμμή εκκίνησης. Η απόφαση για συμμετοχή ελήφθη πάραυτα, έστω και στην αργή κατηγορία της regularity, και το ταμείο της ομάδας έγινε κατά 120 ευρώ φτωχότερο.

Μια εβδομάδα πριν τον αγώνα το μαύρο Austin Healey άρχισε την κούρα ομορφιάς του για παρουσιαστεί όσο το δυνατόν πιο λαμπερό μπροστά στο κοινό που λογικά θα κατέκλυζε το χώρο. Παράλληλα και το πλήρωμα άρχισε να προετοιμάζεται ψυχολογικά βλέποντας για πολλοστή φορά το Le Mans με τον Steve McQueen σε Blu-Ray. Το Σάββατο πριν τον αγώνα όλα ήταν έτοιμα. Το αυτοκίνητο παρά τα 47 του χρόνια ήταν για άλλη μια φορά τόσο γοητευτικό, όπως η Mrs. Robinson στον «Πρωτάρη», ενώ εμείς το πλήρωμα βρισκόμασταν για ακόμη μια φορά στον ομώνυμο ρόλο.

Την Κυριακή το πρωί ξεκινήσαμε από τη Μεσογείων συνεπικουρούμενοι από το φίλο Δημήτρη, ως μέλος της Τεχνικής Υποστήριξης, άσχετα αν δε κουβαλάγαμε μαζί μας ούτε γαλλικό κλειδί. Φτάνοντας στην πίστα ο κόσμος είχε αρχίσει ήδη και μαζευόταν. Βρήκαμε τη θέση μας στο χώρο στάθμευσης και αρχίσαμε τη βόλτα να δούμε και τις υπόλοιπες κούκλες του παρελθόντος. Και οι τρεις εφοδιασμένοι με τα αναδιπλούμενα Persol γυαλιά ηλίου περπατήσαμε κατά μήκος του διαδρόμου απογείωσης και προσγείωσης θαυμάζοντας τα παρατεταγμένα αυτοκίνητα και μηχανές, αγωνιστικά και μη. Η χάραξη της πίστας είχε γίνει με τη βοήθεια αχυρόμπαλων που έδινε ακόμα ένα μεγαλύτερο τόνο vintage στην εκδήλωση.

Η δράση από τους αγώνες ήταν συνεχόμενη. Άκρως επιτυχημένοι όλοι και υπάρχει πλήθος φωτογραφιών και βίντεο για να δει κανείς. Αυτό που πιστεύω όμως ότι μένει σε μας τους πρωτάρηδες είναι η αίσθηση του να βρίσκεσαι μέσα στους αγώνες. Να περπατάς και δίπλα σου να ανάβει ο κινητήρας ενός Ford GT40. Να φρενάρει ο οδηγός πριν το chicane και η μυρωδιά από τα φρένα να σου τρυπάει τη μύτη. Να περνάνε τα αγωνιστικά από δίπλα σου και να αντιλαμβάνεσαι το γιατί στη Formula 1 φοράνε όλοι ωτασπίδες στα pits. Να τρέχεις αγώνα στη regularity και να βρίσκονται αριστερά και δεξιά σου την ίδια στιγμή στην πίστα, αυτοκίνητα που το καθένα έχει γράψει τις δικές του σελίδες στην ιστορία της αυτοκίνησης.

Λείπει αυτή η αυτοκινητιστική παιδεία από τους Έλληνες γιατί μας την έχουν στερήσει. Και τέτοιες εκδηλώσεις σίγουρα συμβάλουν στο να διορθωθεί αυτό. Όλο και περισσότερους νέους συναντάμε κάθε φορά στις εκδηλώσεις. Είναι μεγάλη η ευχαρίστηση να γυρνάς τη Δευτέρα στο γραφείο και να προσπαθείς να εξηγήσεις στους συναδέλφους ότι το κάψιμο στο πρόσωπο δεν προέρχεται από παρατεταμένη έκθεση στον ήλιο της Μυκόνου, αλλά από Ιστορικό Ράλλυ. Και ναι, με τέτοιες εμπειρίες σαν το Ράλλυ στο Τατόι μπορεί να  αισθανθεί ο καθένας έτσι. Βασιλιάς για μια ημέρα…