ΟΔΗΓΟΥΜΕ Alfa Romeo Sprint (*)

Έζησε πολλά χρόνια στη σκιά της Alfasud, σαν η coupe έκδοσή της. Όμως ήταν κάτι περισσότερο και σήμερα δικαιωματικά παίρνει την αυτόνομη θέση που της αξίζει.

(*) Κανονικά θα έπρεπε το αυτοκίνητο αυτό της πρώτης γενιάς να το αναφέρουμε ως Alfasud Sprint αφού έτσι ήταν το πραγματικό του όνομα, όμως στη χώρα μας δεν έφτασε ποτέ με αυτή την ονομασία, αλλά πάντα σαν Alfa Romeo Sprint.

 

Η πρώτη μου επαφή με την Sprint, ήταν ευχάριστα τραυματική. Εκείνες τις ημέρες είχα τη χαρά και τη τύχη να εργάζομαι για τους 4ΤΡΟΧΟΥΣ. Ως συνήθως ήταν αργά όταν ο Κ.Κ. με φώναξε στο γραφείο του και με ρώτησε αν θα ήθελα να λάβω μέρος σε ένα ασφάλτινο ράλι (που τότε έκαναν τα πρώτα τους βήματα) με τον Άρη Σταθάκη στα πλαίσια του Ενιαίου Πρωταθλήματος. Φυσικά και ήθελα, πόσα λίγα ήξερα; Γιατί ο Άρης που μετά οι περισσότεροι θα τον γνωρίσατε μέσα από τις εκπομπές του στο γυαλί ήταν (και είναι) ένας από τους πιο γρήγορους οδηγούς που έβγαλε ποτέ η χώρα μας, αν και ποτέ δεν ασχολήθηκε σοβαρά. Δεν θα ξεχάσω το πως κατεβαίναμε βράδυ τη βρεγμένη Ριτσώνα… κουβεντιάζοντας σε αγωνιστικούς ρυθμούς, προσπαθώντας να γράψουμε σημειώσεις! Δηλαδή ο Άρης μιλούσε και εγώ απλά απαντούσα ναι, ναι… βέβαια και διάφορα τέτοια προσποιούμενος να δείχνω όσο πιο «cool» μπορούσα.

Από τότε το αυτοκίνητο με είχε εντυπωσιάσει για το πόσο εύκολο ήταν χωρίς τις ιδιοτροπίες της «Sud», που δεν συγχωρούσε λάθη. Αντίθετα η Sprint ήταν πιο φιλική στο όριο, φέρνοντας πολύ πληροφορία στα χέρια του οδηγού, μαζί με πιο δουλεμένες αναρτήσεις και πάντα με τα γνωστά εξαιρετικά φρένα.

Αν συμμετείχαμε τελικά στον αγώνα; Όχι, γιατί ως συνήθως δεν προλαβαίναμε το dead-line της έκδοσης του περιοδικού.

Έζησε από το 1976 έως το 1989 και σε καμιά περίπτωση δεν ήταν μια αποτυχημένη προσπάθεια έχοντας βρει 116.552 οικογένειες που την αγάπησαν. Και μπορεί για χρόνια να έζησε παρεξηγημένη στη σκιά της πολύ πετυχημένης «Sud», αλλά χάρη στη σχεδίαση του Giorgetto Giugiaro (βλέπε Italdesign) απέκτησε πιο αδρές γραμμές, ενώ ποτέ δεν της έλειπε η χάρη στο δρόμο χρησιμοποιώντας τα μηχανικά μέρη που καλύτερου οδικά (για πολλούς) εμπροστοκίνητου αυτοκινήτου.

 

Ιστορία 1

Στο Promigliano d’ Arco, η Industria Napoletana Construzioni Autoveicoli Alfa Romeo-Alfasud SpA, όπως ήταν ολόκληρο το όνομα του εργοστασίου που στήθηκε στην ελάχιστα εκβιομηχανοποιημένη Νότια Ιταλία, ήταν το δεύτερο μεγάλο βήμα των Ιταλών (το πρώτο ήταν η 1900) βασισμένο πάνω σε μια ήδη υπάρχουσα κατασκευαστική μονάδα αεροπορικών κινητήρων. Στην αρχή το εργοστάσιο για να γεμίσει το καινό κατασκεύαζε Renault Dauphine και R4 κατόπιν αδείας των Γάλλων, όταν τα πρωτότυπα που σχεδίαζε η Alfa Romeo για ένα αυτοκίνητο κάτω από την Giulietta δεν κατάφεραν να φτάσουν στη παραγωγή. (Στο μουσείο της Alfa Romeo ακόμα υπάρχουν τα πρωτότυπα που σχεδίαζε με εγκάρσιο κινητήρα και κίνηση εμπρός.) Όταν όμως έληξαν τα συμβόλαια η Ιταλική κυβέρνηση επέμβει για να διατηρήσει τις θέσεις εργασίας  και χρηματοδότησε το νέο μικρό αυτοκίνητο της Alfa Romeo, γι’ αυτό άλλωστε και το όνομα Alfasud, δηλαδή η «Alfa του Νότου».

 

Ιστορία 2

Η Alfasud ως Tipo 901 σχεδιάστηκε από τον Rudolf Hruska που ήταν αυστριακός τη καταγωγή, που είχε δουλέψει για την Porsche πριν το πόλεμο, αλλά και στη σχεδίαση του πρώτου Beetle στο Wolfsburg το 1938! Μετά το τέλος των εχθροπραξιών έβαλε το χέρι του στην Cisitalia, συνεργάστηκε με την Finmeccanica, με την Alfa Romeo στην 1900 και συμμετείχε στην Carrera GTL που ήταν συνεργασία της Abarth με τη Porsche. Μετά από αυτές τις εμπειρίες δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί ο Hruska επέλεξε έναν επίπεδο τετρακύλινδρο κινητήρα.

Ο κινητήρας ήταν τοποθετημένος εμπρός από τους τροχούς, κατά τον διαμήκη άξονα, με ισομεγέθη ημιαξόνια και χαμηλό κέντρο βάρους.

Κατά την παρουσίασή της το 1971 η Alfasud προσφερόταν με κινητήρα 1.168 κ.εκατ. και 68 ίππους (που δεν ήταν λόγοι) με ένα εκκεντροφόρο επικεφαλής σε κάθε άκρο. Αλλά δεν ήταν τόσο οι επιδόσεις, όσο η οδική συμπεριφορά της «Sud» που άλλαξε τον τρόπο που μέχρι τότε βλέπαμε τα αυτοκίνητα με κίνηση εμπρός. Παρά μάλιστα την αρχική του επιτυχία δεν υπήρξε τέλος στην εξέλιξη του αυτοκινήτου, ακολούθησε κιβώτιο πέντε σχέσεων, η Sportivo με δύο πόρτες, ως ΤΙ το 1973 και Giardinetta (station wagon) τον επόμενο χρόνο. Το 1976 εμφανίστηκε η Alfasud Sprint για να καταλήξουμε στην έκδοση hatchback το 1981.

H Sud έκανε δύο επισκέψεις στον χειρούργο, μια το 1977 και μια το 1980 και το 1984 μετά την απόσυρσή της, η 33 που την αντικατέστησε  ήταν αυτή που έδωσε τον κινητήρα της στην Sprint μέχρι το τέλος της παραγωγής της το 1989, οπότε και ονομάζονταν πλέον Alfa Romeo Sprint.

 

Τεχνικά

Οι επίπεδοι κινητήρες άρχισαν από τα 1,2 λίτρα και έφτασαν μέχρι τα 1,7 πάντα κατά τον διαμήκη άξονα εμπρός με κιβώτια πέντε σχέσεων να ακολουθούν. Το μήκος του αυτοκινήτου έφτανε τα πολύ λογικά 4,024 μ. για άνετο 2+2 με το βάρος στα επίσης πολύ λογικά 915 κιλά. Το 1983 υπέστη επανασχεδίαση μαζί με την παρουσίαση της 33 οπότε και άλλαξε όνομα. Αλλά οι τεχνικές αλλαγές ήταν πολύ περισσότερες, αφού τώρα το αυτοκίνητο βασίζονταν πάνω στα μηχανικά μέρη της 33. Έτσι ενώ η πρώτη γενιά των Sprint (βλέπε Sud) είχαν τέσσερα δισκόφρενα με τα εμπρός τοποθετημένα εσωτερικά και MacPherson εμπρός με άκαμπτο πίσω άξονα με διαμήκεις βραχίονες και ράβδο Πανάρ, από το 1984 όλες οι Sprint χτίστηκαν πάνω στο πάτωμα της 33 που είχε επανασχεδιασμένες αναρτήσεις, με τα πίσω φρένα να είναι πλέον ταμπούρα. Άλλωστε ακόμα ένας τρόπος να ξεχωρίζετε τα αυτοκίνητα είναι και οι προφυλακτήρες, οι οποίοι από το 1983 ήταν πλαστικοί και με νέα μάσκα μαζί με τροχούς 14 ιντσών.

Οι κινητήρες τέλος απέδιδαν 75 ίππους για την πιο μικρή έκδοση των 1,2 λίτρων για να ανέβει τους 77 (αργότερα 84), ενώ αυτός των 1.480 κ.εκατ από τους 84 ανέβηκε στους 105 και ο πιο δυνατός των 1.712 απέδιδε 114.

Όμως το αυτοκίνητο δεν ήταν χωρίς προβλήματα υπέφερε κυρίως (αρχικά) ιδιαίτερα από τη σκουριά, όπως άλλωστε και η Alfasud, λόγο του αναζωογονημένου χάλυβα που είχε αγοράσει η τότε σοσιαλιστική κυβέρνηση της Ιταλίας από την Σοβιετική και ο οποίος περιείχε

κατάλοιπα, με αποτέλεσμα τα αυτοκίνητα να αρχίζουν να σκουριάζουν από τη συγκόλληση στο… βαφείο! Κάτι που οι τεχνικοί της Alfa Romeo ορκίζονται κλαίγοντας (και γι’ αυτό τους πιστεύουμε) ότι δεν το ήξεραν!

 

Όνειρο

Όπως αναφέραμε στην αρχή το αυτοκίνητο αυτό ανήκει στη πρώτη γενιά βασισμένο πάνω στα μηχανικά μέρη της Alfasud, αλλά ποτέ στη χώρα μας δεν έφτασε με αυτό το όνομα. Είναι ένα καλό δείγμα μη αναπαλαιωμένου αυτοκινήτου, με μόνη αλλαγή αυτή του κινητήρα που τώρα έχει αναβαθμιστεί στα 1,7 λίτρα, αλλά μόνο αυτό.

Το αυτοκίνητο ήταν όπως το θυμόμουν, ευχάριστο και φιλικό. Η Sprint παραμένει ευρύχωρη, ευάερη και ευήλια με χαρακτηριστική Ιταλική εσωτερική σχεδίαση με μεγάλο ταχύμετρο και στροφόμετρο και φυσικά τις τόσο χαρακτηριστικές κυκλικές εισαγωγές αέρα. Η ποιότητά των πλαστικών σήμερα φαίνεται καλύτερη από ότι την περιγράφαμε τότε και η όλη αισθητική της έχει γεράσει όμορφα και καλύτερα, θα υποστηρίζαμε, από την Alfasud, χάρη στις πιο αιχμηρή σχεδίασή της.

Όμως τα στοιχεία που σε εντυπωσιάζουν περισσότερο είναι δύο. Πρώτα από όλα η όλη αίσθηση του τιμονιού που είναι όμορφα ζυγισμένο και οδηγεί το αυτοκίνητο «γύρω» από τις στροφές και δεύτερο ο κινητήρας που σε προκαλεί να τον… προκαλέσεις.

Κρίμα που σήμερα δεν κατασκευάζονται τέτοια αυτοκίνητα.