Δεν χτίζεις αγωνιστικό, χτίζεις χαρακτήρα!

Τα πλάνα των Ιντεγκράλε και των Σέλικα από τις ειδικές διαδρομές του Ράλλυ Ακρόπολις, έπαιζαν ξανά και ξανά στο βίντεο. Εν συνεχεία, έπαιρνα ότι κοντινότερο είχα σε χωμάτινο όχημα - το ποδήλατο μου δηλαδή - και κουτρουβαλούσα με τους φίλους στα δασικά μονοπάτια του Σουνίου, προσπαθώντας να μιμηθώ τα περάσματα των Παγκοσμίων (είπαμε, με το ποδήλατο!).

Από πολύ μικρός, ήξερα πολύ καλά με πιο χόμπι θα ασχοληθώ «όταν μεγαλώσω».

Τα χρόνια πέρασαν, Γυμνάσιο, Λύκειο, σπουδές. Έρχεται η πρώτη μου δουλειά και τότε, ξεκινάει σιγά-σιγά το πρότζεκτ «το πρώτο μου  χωμάτινο αγωνιστικό αυτοκίνητο».

Σαν βάση επέλεξα το Citroen AX. Γιατί; Διότι δέχεται πολλά μηχανικά μέρη από το δημοφιλές Peugeot 106 Rallye (ή Citroen Saxo VTS αν θέλετε), όντας όμως αρκετά ελαφρύτερο. Και όταν ξεκινάει κανείς με χαμηλό βάρος, τότε δεν χρειάζεται ακριβές  λύσεις σε ανάρτηση και κινητήρα, προκειμένου να διασκεδάσει και να τερματίσει.

Και ξεκινάει η ..υλοποίηση. Αγοράστηκε σε καλή τιμή ένα πράσινο, τρίπορτο ΑΧ, ενώ νωρίτερα, είχε αποκτηθεί ένα Peugeot 106 XSi «για ανταλλακτικά», σαν δότης του 1.400άρη κινητήρα των 95 ίππων. Ο Τάσος, στο ρεκτιφιέ Ευρώπη έκανε καινούργιο τον κορμό και το καπάκι του κινητήρα. Οι αδερφοί Καραταρούκ ανέλαβαν το ράψιμο και την ενίσχυση της καρότσας, καθώς και το ρολ κέιτζ, κάνοντας εξαιρετική δουλειά.  

Για το βάψιμο, επιλέχθηκε το μπλε της Gauloises, που «φορούσε» η  Xsara WRC του S. Loeb το 2006. Στάλθηκε e-mail στην Kronos (που είχε την ευθύνη της συμμετοχής της Citroen στο πρωτάθλημα εκείνης της χρονιάς) και ο κωδικός του χρώματος εστάλη σε λίγα μόλις λεπτά από τους Γάλλους!

Η καρότσα πλέον αναπαυόταν στην πυλωτή, και όποτε υπήρχε ελεύθερος χρόνος και χέρια βοηθείας, το μοντάρισμα προχωρούσε. Τοποθετήθηκαν οι άξονες από 106 Rallye 16V, διατηρήθηκε η μηχανική κρεμαγιέρα παραγωγής από το ΑΧ και το αυτοκίνητο μετά από αρκετό καιρό, έκατσε στις ρόδες του. Στη συνέχεια, ανέλαβε ο Μάνος (Μοράρης Brakes) να παντρέψει το σύστημα φρένων από 106 Rallye 16V, με νέο κύκλωμα, υδραυλικό χειρόφρενο και κατανεμητή.

Ο Αργύρης έδεσε προσεκτικά το 8βάλβιδο μοτέρ των 1.360 κ.εκ., το οποίο είναι ουσιαστικά νορμάλ, με εξαίρεση το χταπόδι της Devil. Ο Κώστας, έκανε ανακατασκευή το σαζμάν (από Peugeot 307 1.6), το οποίο περιλαμβάνει μπλοκέ διαφορικό της Quaife, με νορμάλ σχέσεις από 106 Rallye. Ο Πέτρος τοποθέτησε τον κινητήρα, τις νέες σωληνώσεις καυσίμου, την πλεξούδα και το ταμπλό. Ακολούθησαν η πυρόσβεση, ο γενικός διακόπτης, το παρμπρίζ, οι πόρτες, τα παράθυρα και τα φτερά. Με αρκετή προσωπική μου εργασία, ολοκληρώθηκε η καμπίνα και το εξωτερικό (πλαστικά φτεράκια, λασπωτήρες, πλαστικές προστατευτικές ποδιές του πατώματος, κλαπέτα εξαερισμού οροφής). Πλέον το αυτοκίνητο έμοιαζε με ένα καθαρόαιμο χωμάτινο αγωνιστικό.

Οι πρώτες δοκιμές ξεκινούν. Είναι μεγάλη η ικανοποίηση να βλέπεις την κατασκευή σου, μετά από τόσους κόπους, να λειτουργεί. Γίνονται κάποιες αλλαγές στο στήσιμο, διορθώνονται μικρά προβληματάκια που προκύπτουν και η γενικότερη αίσθηση του αυτοκινήτου είναι καλή. Άλλωστε, προέχει να είναι φιλικό. Σημαντική σε αυτή τη διαδικασία εξέλιξης του ΑΧ, η βοήθεια από τους φίλους Γιάννη και Γιώργο, που έχουν γνώσεις, μεράκι και νοοτροπία που θα ζήλευαν πολλοί επαγγελματίες.

Η καταπόνηση στο χώμα είναι τέτοια, που αναπόφευκτα κάποια στιγμή «βγήκαν» και πιο σοβαρές ζημιές. Εδώ, ανέλαβε ο Νίκος Τσέρτος (Tsertos Tuning), ο οποίος με την εμπειρία του στα γαλλικά αγωνιστικά, ενίσχυσε ημιαξόνια και βάσεις κινητήρα, «θωρακίζοντας» το μικρό ΑΧ.

Και κάπως έτσι, φτάνουμε αρχές Σεπτέμβρη της φετινής χρονιάς, στην εκκίνηση του Ράλλυ Σπριντ Καμένων Βούρλων, στην ακροπολική ειδική Ρεγγίνι. Με συνοδηγό τον πολύ καλό φίλο και πιο έμπειρο στους αγώνες, Παναγιώτη Μιχαλάκη, πήγαμε για τον τερματισμό και την εμπειρία και γυρίσαμε με κύπελλο(!), τερματίζοντας στην 3^η θέσης της κατηγορίας των 1.400 κ.εκ.

Λίγες εβδομάδες αργότερα, με το Δημήτρη Γεωργοκώστα στο δεξί μπάκετ αυτή τη φορά, βρεθήκαμε στο Πρωταθληματικό Σπριντ της Ελάτειας, όπου επίσης τερματίσαμε, δείχνοντας εμφανή σημάδια βελτίωσης και αποκομίζοντας πολύ δυνατές οδηγικές εμπειρίες σε αυτή την ταχύτατη ειδική διαδρομή.

Αν κάτι μας δυσκόλεψε σε αυτούς τους δύο αγώνες, είναι η μικρή αντοχή των αμορτισέρ παραγωγής που χρησιμοποιούμε και επιβάλει την χρήση πιο εξειδικευμένης χωμάτινης ανάρτησης, στο μέλλον.   

Κλείνοντας, θα ήθελα να τονίσω ότι η προετοιμασία ενός αγωνιστικού αυτοκινήτου από το μηδέν, είναι μία απαιτητική διαδικασία. Απαιτεί υπομονή, σωστές επιλογές και καλούς συνεργάτες, ώστε να μην χάσει κανείς τον αρχικό του στόχο. Μιλώντας για στόχους, προσωπικά στοχεύω στην ευχαρίστηση και την οδηγική βελτίωση και η μέχρι τώρα πορεία της συμμετοχής μας, θεωρώ πως είναι πάνω σε αυτή την κατεύθυνση.

Τελικά, μέσα από ένα τόσο απαιτητικό και μακρόχρονο πρότζεκτ, καταλήγω στο ότι δεν χτίζεις αγωνιστικό, χτίζεις χαρακτήρα! 

 

ΥΓ. Αρκετοί άνθρωποι έχουν συμβάλλει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην προσπάθεια μου και τους ευχαριστώ. Ιδιαίτερα μνεία όμως αξίζει στον πολύ καλό μου φίλο, Στέλιο Κολίσογλου (Άλφα Μεταφορική), που με το φορτηγό του έχει «βάλει πλάτη» σε όλα τα στάδια του πρότζεκτ, αλλά και στον επίσης πολύ καλό φίλο, Γιάννη Ευσταθίου που έκανε τα μαγικά του και έλυνε όποια δυσκολία αντιμετώπιζα στη συναρμολόγηση.