Το Ράλλυ των Θνητών

Έχουν περάσει μερικές μέρες που τελείωσε το 11ο Ιστορικό Ράλλυ Ακρόπολις και προσπαθώ εγώ και ο οδηγός μου να βάλουμε τις σκέψεις μας σε μία σειρά και να επανέλθουμε σε ρυθμούς δουλειάς. Πέρσι την Άνοιξη πήραμε μέρος για πρώτη φορά σε Ράλλυ Ρεγκιουλάριτυ και η τύχη τα έφερε έτσι ώστε αυτό να είναι το Ράλλυ Ακρόπολις. Με μία ivory white Jaguar XK120 του 1951 διανύσαμε άπειρα χιλιόμετρα σε τρεις αγωνιστικές μέρες και αμέσως μας δημιουργήθηκε μία έξη ακαταμάχητη που δε μας άφησε σε ηρεμία όλον αυτόν τον καιρό. Η περσινή συμμετοχή ήταν η αιτία που φέτος ακολουθήσαμε το Πρωτάθλημα Ρεγκιουλάριτυ με κερασάκι στην τούρτα βέβαια τη συμμετοχή στο Ακρόπολις. Λόγω εκλογών και κρίσης κουτσουρεύτηκαν οι μέρες από 3 σε 2, μειώθηκαν κατακόρυφα οι συμμετοχές, αλλά το Ράλλυ Ακρόπολις έχει μία αίγλη μπροστά στην οποία τα δεδομένα αυτά είναι απλά λεπτομέρειες.

Ένα μήνα πριν είχε αρχίσει η προετοιμασία του Austin Healey, που είχε τραυματιστεί  (ευτυχώς) ελαφρά στον τελευταίο του αγώνα μετά από μία μικρή έξοδο. Τα σαββατοκύριακα απέκτησαν νέο νόημα με τις πολύωρες εργασίες που είχαν προγραμματιστεί και που εκτελέστηκαν ευλαβικά. Η …ιεροτελεστία της προετοιμασίας ολοκληρώθηκε με μία σειρά από «ενέργειες» στη μνήμη του Steve McQueen που άφησε αυτό τον κόσμο τέτοια εποχή 32 χρόνια πριν. Η ομάδα ονομάστηκε “DELANEY’S” κατά τον ομώνυμο ρόλο του χαρακτήρα που υποδυόταν στο LeMans, κολλήθηκαν αυτοκόλλητα HEUER στα φτερά (φόρος τιμής στο ρολόι που …συμπρωταγωνίστησε μαζί του) καθώς επίσης άλλο ένα στο porte bagages με το Steve να μας δείχνει τα δύο του δάχτυλα στο θρυλικό πλέον ενσταντανέ της ταινίας… Τελευταίο κομμάτι του παζλ, όπως πάντα, το καλιμπράρισμα την Παρασκευή πριν τον αγώνα, κατευθείαν μετά τη δουλειά, ενδεδυμένοι με κοστούμια και γραβάτες.

Το Σάββατο ξημέρωσε και ο ήλιος έλουζε τα κλασσικά αυτοκίνητα στον παραδοσιακό χώρο εκκίνησης με την Ακρόπολη πάνω στον Ιερό Βράχο να μας επιβλέπει.  Ανοιξιάτικος  καιρός (σήμα κατατεθέν Ράλλυ Ακρόπολις) λοιπόν στο τέλος του Φθινοπώρου και ξεκινήσαμε με κατεύθυνση Καμένα Βούρλα. Συνεχόμενες ειδικές με μέτρια δυσκολία, που όμως το παραμικρό λάθος σε έριχνε στο καναβάτσο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι σε διάφορες ειδικές διαδρομές τα πρώτα 20 πληρώματα μπορεί να είχαν μόνο 1,5 δευτερόλεπτο ποινής. Προσπαθήσαμε όσο το δυνατόν καλύτερα αλλά μία ποινή 10.8 δευτερολέπτων στην «Ευαγγελίστρια Β» μας έκοψε τα φτερά για οποιαδήποτε διάκριση την πρώτη μέρα. Ένατοι γενικής και τρίτοι κατηγορίας και το μόνο που μπορούσε να διασώσει την ημέρα ήταν οι μπύρες που καταναλώθηκαν, μαζί το έτερο «Αγγλικό» πλήρωμα της πανέμορφης Lotus Elan, στα (ερημικά λόγω εποχής) Καμένα Βούρλα.

Η δεύτερη μέρα αποδείχθηκε πιο δύσκολη με απαιτητικές πλοηγήσεις και αρκετά δυσκολότερες ειδικές όπου τα λάθη αποβαίνανε μοιραία για τη βαθμολογία. Στο «Προσήλιο» έγινε πραγματικό «ολοκαύτωμα» με ανακατατάξεις από την κορυφή έως χαμηλά. Εμείς σταθήκαμε τυχεροί (μάλλον μας πρόσεχε και ο Steve από εκεί ψηλά που βρίσκεται…) και περιορίσαμε τις απώλειες όσο αυτό ήταν δυνατόν.

Το τέλος της ημέρας μας βρήκε στην 6η θέση της Γενικής και 1η θέση Κατηγορίας, αλλά όλα αυτά πέρασαν σε δεύτερη μοίρα. Το σημαντικότερο ήταν ότι και φέτος περάσαμε 2 ημέρες περιτριγυρισμένοι από φίλους που έχουμε κάνει στους αγώνες της σαιζόν αυτής αλλά και νέους φίλους που κάναμε φέτος στο Ακρόπολις. Και αυτή τη χρονιά ακόμα πιο πολλά νέα παιδιά πήραν μέρος, απόδειξη ότι η ενασχόληση με τα κλασσικά αυτοκίνητα …χρόνια δεν κοιτά. Η βραδιά έκλεισε με την απονομή και την επιστροφή στην Αθήνα σε σχηματισμό, αποτελούμενο από μία Jaguar E-Type, ένα Volvo P 1800S και το δικό μας Austin Healey, υπό το φως του φεγγαριού που πλέον είχε ξεπροβάλει και τρέχοντας (…λίγο) παραπάνω από το επιτρεπόμενο…

Ραντεβού σε μερικούς μήνες λοιπόν και όποιος δεν έρθει, δε θα χάσει απλά ένα ακόμα Ράλλυ. Θα χάσει κάποια πράγματα που απλά δεν περιγράφονται με λέξεις…